Μέσα σε πέντε χρόνια αυτοί που έκαναν έξαλλη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση έγιναν μνημονιακή κυβέρνηση. Και η χαμένη γενιά των 600 ευρώ –αντιπολιτευτικό σύνθημα που προκαλούσε κοινωνικά ρίγη –έγινε η φτωχοποιημένη γενιά των 100 ευρώ. Λογικό όταν στην αγορά επικρατεί πλέον το μοντέλο της μερικής απασχόλησης –πάνω από 50% των εργαζομένων –που είναι η άλλη όψη, σκοτεινή κι αυτή, της ανεργίας. Ακόμη χειρότερα: μπορεί να είναι και ο λόγος που η ανεργία οριακά μειώνεται.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και με εργατικό κόστος τόσο συμπιεσμένο, ακόμη και με αριστεροδεξιά κυβέρνηση που αποτελεί νόθο του λαϊκισμού, η οικονομία δεν ξεκολλάει από τη μιζέρια. Και είναι ακριβώς αυτή η μιζέρια –το να έχεις δουλειά που να απέχει ελάχιστα από την ανεργία –που συντηρεί το επαμφοτερίζον πολιτικό κλίμα που βιώνουμε. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ να είναι παγόβουνο στον ήλιο. Με την αξιωματική αντιπολίτευση να προηγείται αλλά να κινδυνεύει από την έλλειψη ενός πειστικού αφηγήματος για την έξοδο από την κρίση. Και με το πολιτικό περιθώριο να τροφοδοτείται διαρκώς από τους απόκληρους ενός συστήματος που δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτούς.

Ο ευτελισμός της απασχόλησης έχει έναν κίνδυνο: τη διαρκή διόγκωση της ψήφου τυφλής διαμαρτυρίας

Τελευταία Νέα