Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια δρομικής πορείας, αλλά το πάθος και τα συναισθήματα παραμένουν το ίδιο έντονα με αυτά του Οκτωβρίου του 2012, όταν ένας φίλος με παρακίνησε να τρέξουμε μαζί τα 10.000 μ. στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το τρέξιμο (και για να είμαι ειλικρινής το θεωρούσα και βαρετό). Μέσα σε έναν χρόνο τα πάντα άλλαξαν. Υστερα από έναν μήνα έβαλα στόχο τον Ημιμαραθώνιο. Η προετοιμασία ήταν πολύ σκληρή, αισθανόμουν πολύ αδύναμος, αλλά η δίψα να τα καταφέρω τα ξεπερνούσε όλα. Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι Ημιμαραθώνιοι, ώσπου αποφάσισα ότι το επόμενο βήμα θα έπρεπε να είναι η ιστορική διαδρομή του Κλασικού Μαραθωνίου.

Οσο πλησίαζαν οι μέρες του αγώνα τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μια μεριά η προσμονή ήταν μεγάλη, από την άλλη όμως υπήρχε έντονος ο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρω, γιατί η απόσταση αυτή δεν θα μπορούσε να καλυφθεί.

Οταν έφθασε η ώρα του αγώνα προσπάθησα να τα ξεχάσω όλα. Εκανα τον σταυρό μου, έβαλα δυνατά τη μουσική, είπα στον εαυτό μου «Βασίλη πλέον είμαστε οι δυο μας», άρχισα να σκέφτομαι μόνο «μικρές και όμορφες στιγμές» και προσπάθησα να απολαύσω το κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής. Ολα αυτά ήταν απαραίτητο να γίνουν, γιατί ο ψυχολογικός παράγοντας παίζει καθοριστικό ρόλο, ειδικά σε τόσο μεγάλες και απαιτητικές αποστάσεις. Το τελευταίο διάστημα είχα να αντιμετωπίσω την έντονη αμφισβήτηση αγαπημένων μου προσώπων, πήγαινα σε αγώνες και λειτουργούσα καθαρά μηχανικά, δεν ευχαριστιόμουν καθόλου τα αποτελέσματα (παρότι συνεχώς μείωνα τους χρόνους μου) και δεν επιβράβευα ποτέ τον εαυτό μου.

Οσον αφορά τον Μαραθώνιο, ήταν μια πραγματικά απίστευτη εμπειρία. Παρά την καταπόνηση από τα πολλά χιλιόμετρα, την αίσθηση ότι τα πόδια μου είχαν γίνει «ξύλα», στα τελευταία 1.000 μέτρα έδωσα ό,τι μου είχε απομείνει και όταν αντίκρισα το Καλλιμάρμαρο, πραγματικά η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Αφού τερμάτισα, ένιωσα για λίγο χρονικό διάστημα ότι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που είχα καταφέρει.

Η αφορμή για όλα αυτά ήταν να αποδείξω πρώτα σε μένα και στους δικούς μου ανθρώπους, και φίλους, πόσο δυνατός είναι ο άνθρωπος και πως αν βάλει οποιονδήποτε στόχο, αν το παλέψει πραγματικά, μπορεί να τα καταφέρει. Είναι αυτονόητο ότι όλη αυτή η διαδικασία απαιτεί φοβερές θυσίες σε πολλούς τομείς. Οσον αφορά το τρέξιμο (και ειδικά αν θέλεις να ασχοληθείς με τον Μαραθώνιο), απαιτεί μεγάλη απομόνωση, πρέπει να αφιερώσεις πολλές ώρες και θα πρέπει να στερηθείς χρόνο με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Οι σωματικές ενοχλήσεις κάποιες φορές είναι μεγάλες, θα πρέπει να κλείνεις τα αφτιά σου σε πολλά πράγματα που θα ακούς και τέλος, πολλές φορές θα πρέπει να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό (γιατί μόνο αυτόν έχεις να ανταγωνιστείς και να αντιμετωπίσεις). Θα ολοκληρώσω τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί σας με μια πρόταση από ένα πανό που αντίκρισα λίγο πριν μπω στο Καλλιμάρμαρο και πραγματικά εκείνη τη στιγμή μού έδωσε δύναμη και κουράγιο: «Pain is temporary, but Pride is forever». Ο πόνος κρατάει λίγο. Η περηφάνια για πάντα. Αλλωστε δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς.

Ο Βασίλης Ζήντρος είναι διατροφολόγος – διαιτολόγος. Ανακάλυψε το τρέξιμο το 2012, όταν μέσα από αυτό βρήκε διέξοδο σε ένα δικό του αδιέξοδο. Μέχρι σήμερα έχει τρέξει τρεις Μαραθωνίους, 20 Ημιμαραθωνίους και ετοιμάζεται να τρέξει τον Νοέμβριο τον τέταρτο Αυθεντικό Μαραθώνιό του.

Τελευταία Νέα