Σε τηλεοπτικό διάγγελμά του από τον Σκάι ο Παππάς φοβέρισε την οικουμένη. Αν ο νόμος του κριθεί αντισυνταγματικός, είπε, «ο Θεός ξέρει τι θα γίνει».
Αρμαγεδδών, δηλαδή. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας.
Ο ταπεινός υπογράφων δεν είναι Θεός, ούτε διατηρεί με τον Υψιστο την προνομιακή σχέση που έχει ο Παππάς.
Παρά ταύτα, μπορεί να προεξοφλήσει με απόλυτη βεβαιότητα τι θα γίνει αν ο νόμος του κριθεί αντισυνταγματικός: θα ψηφιστεί ένας άλλος νόμος που θα είναι συνταγματικός.
Οχι επειδή ξέρει κάτι περισσότερο. Αλλά επειδή έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Μόνο στις θεοκρατίες το νομοθετικό έργο επαφίεται στον Θεό και στους συνομιλητές του.
Απλώς αυτή η υστερία με τις καθημερινές φοβέρες της κυβέρνησης εκτός από γραφική αρχίζει να γίνεται και κουραστική.
Αφενός επειδή δεν είναι σαφές ούτε ποιους φοβερίζουν ούτε με ποιο αντικείμενο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολίτης σε αυτή τη χώρα που τραβάει ζόρι αν ο Παππάς πάρει το κουβαδάκι του και πάει να παίξει σε άλλη παραλία –εκτός ίσως από κάποιους αζημίως φίλους του στον Τύπο και στο Διαδίκτυο…
Αφετέρου επειδή η φοβέρα ως μέθοδος διακυβέρνησης είναι μάλλον περιορισμένης απόδοσης. Μπορείς να φοβερίσεις κάποιους, αλλά δεν μπορείς να φοβερίσεις πολλούς.
Θα μου πείτε: Και τι τον νοιάζει τον Παππά; Αυτόν τον νοιάζει να φοβερίσει τους δικαστές, τρεις σκασίλες έχει τι λένε οι πολλοί.
Σωστό αλλά αδιέξοδο. Διότι αν η μέθοδός σου είναι να φοβερίζεις δικαστές, τότε θα πρέπει να φοβερίσεις πολλούς δικαστές στη ζωή σου αφού οι φοβέρες θα σε πηγαίνουν από δικαστή σε δικαστή.
Ακόμη περισσότερο που η κυβέρνηση έχει (ακόμη) μια οδό διαφυγής.
Να προχωρήσει τη συγκρότηση του ΕΣΡ (με σοβαρούς ανθρώπους, όχι με κάποιους που πρότεινε ο Βούτσης…) και να του αναθέσει τη ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου κατά «αποκλειστική αρμοδιότητα», όπως λέει το άρθρο 15 του Συντάγματος. Τόσο απλό.
Η αντιπολίτευση δεν θα μπορέσει να μη συμπράξει –το εννόησαν άλλωστε και στη Διάσκεψη των Προέδρων.
Ετσι, η κυβέρνηση θα ξεκολλήσει λίγο από τον τοίχο, αλλά ταυτοχρόνως θα απομακρυνθεί κι από έναν ολισθηρό δρόμο για τον οποίο ουδείς γνωρίζει πού θα τη βγάλει, με ποιο κόστος και ποιες συνέπειες.
Το βέβαιο είναι ότι η ιστορία των αδειών έχει στραβώσει και μόνο ζημιά τούς κάνει πλέον. Ολοι ξέρουμε γιατί, αλλά ίσως δεν είναι η στιγμή των ευθυνών.
Το ζήτημα τώρα είναι να απεμπλακεί η δημοκρατία από έναν εξευτελιστικό κι απειλητικό κατήφορο. Από τις φοβέρες.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η δικαιοσύνη στον καιρό τους.
