Ο συνειρμός έγινε συμπτωματικά καθώς παρακολουθούσα τη θεατρική μεταφορά του ντοστογεφσκικού «Εγκλημα και Τιμωρία». Και ενώ ο ανακριτής Πορφύρης, που υποδύεται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, αναφέρεται στους αυτοαποκαλούμενους «εξαιρετικούς» που θεωρούν ότι «τώρα ήρθε η σειρά τους». Αυτό ακριβώς δηλαδή που αναμόχλευσε ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύοντας όχι στα πολιτικά κριτήρια αλλά στα υπαρξιακά απωθημένα ψηφοφόρων και συμπαθούντων. Και αυτό που αναπαράγουν, συνθηματικά σχεδόν, οι πολιτικοί του με έναν ρεβανσισμό που ακόμη και όταν προσπαθούν να καμουφλάρουν στον λόγο τους, λες και δραπετεύει ανάμεσα από τις λέξεις και αποτυπώνεται στην έκφραση και στα αποσιωπητικά τους. Αυτό δηλαδή που, ενώ το πουλόβερ τους αφηγήματος «Πρώτη φορά Αριστερά» έχει ξηλωθεί μέχρι τις μασχάλες, εξακολουθεί να ντοπάρει το ευρύτερο συριζαϊκό κοινό.

Αυτή η ιδεολογική μεγαλομανία, στην οποία όμως δεν επενδύεται η τραγικότητα ενός Ρασκόλνικοφ αλλά η κωμικότητα μιας μαντάμ Σουσού, αποτυπώνεται καθημερινά και ακατάπαυστα. Από τη βεβαιότητα ότι έχουν έρθει με ιερή αποστολή να αλλάξουν την Ευρώπη μέχρι τα κεφαλαία γράμματα στις πολεμικές (και ασυνάρτητες) διαδικτυακές αναρτήσεις του κυρίου Πολάκη. Από το αφ’ υψηλού ύφος της Ράνιας Σβίγκου που είναι σαν να μας λέει ότι αν δεν ήταν εδώ θα ήταν κάπου αλλού πολύ καλύτερα (πιθανότατα καταμεσής της Κομσομόλ) μέχρι την ισοπεδωτική δήλωση του Παναγιώτη Κουρουμπλή πως «αν κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος (για τις τηλεοπτικές άδειες) θα ψηφίσουμε άλλον». Αυτό το τελευταίο μοιάζει να είναι η πολιτική ανάγνωση εκείνου του αμίμητου που έλεγε η ηρωίδα του Ψαθά όταν παράγγελνε δύο «αστακουδάκια»: «Ενα για να το φάμε και ένα για να το πετάξουμε».

Τελευταία Νέα