Αναρτήθηκε πριν από δέκα ημέρες. Κι όμως ελάχιστα κυκλοφόρησε, ούτε κατά διάνοια συσπείρωσε, καθόλου δεν συζητήθηκε και, κυρίως, σχεδόν κανέναν δεν ενόχλησε. Αναφέρομαι σε ένα κείμενο του Λάκη Λαζόπουλου στο altsantiri.gr με τίτλο «Αποποιούμαι». Ενα παραλήρημα λαϊκισμού κολλημένο ρητορικά στο 2014 αφού δεν υπαινίσσεται καμία συμμετοχή, έστω και διαχειριστική, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του τρίτου Μνημονίου, στη σημερινή οικονομική εξαθλίωση. Βαριά ομίχλη τού κρύβει και την πυκνή πολιτική επικαιρότητα από την οποία αναδύεται μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οχι ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά ως απόφοιτος του Χάρβαρντ. Ο Λαζόπουλος όμως δεν αμφισβητεί μόνο το κύρος ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο (αναφέροντας εξόφθαλμες ανακρίβειες) αλλά λοιδορεί την εμφάνιση των σπουδαστών του «με αυτά τα πρόσωπα τα αλλοιωμένα από τα πούπουλα και τα μαξιλάρια (…) αυτές οι μούρες, σαν τα πατημένα αχλάδια». Λόγος που, στην κατρακύλα του, έχει αφήσει πίσω το Δελφινάριο και αγωνίζεται να πέσει πιο κάτω και από τις επιθεωρήσεις στα παλιά αναψυκτήρια.
Τι κρίμα! Διότι ο ταλαντούχος Λαζόπουλος της δεκαετίας του 1980 και του 1990 είναι πρόσωπο υπαρκτό. Και εις ανάμνησιν εκείνων των εξαιρετικών παραστάσεων (έχει υποδυθεί την καλύτερη «Λυσιστράτη» των τελευταίων δεκαετιών), όσο και να έχω εξοργιστεί μαζί του στο πρόσφατο παρελθόν, θλίβομαι με τον ευτελισμό του χιούμορ του. Μη διασώζοντας πια ούτε τον λαϊκισμό του, αυτοεγκλωβισμένος μέσα σε αυτόν, αγνοείται από τους φίλους του, από τους εχθρούς, από το κόμμα που υποστηρίζει. Και το μόνο που του έχει απομείνει πλέον να συναγωνιστεί είναι τον πολιτικό (διαδικτυακό) λόγο της Αντζυ Σαμίου. Τι κρίμα!
