Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό «το πραγματικό διακύβευμα είναι αν σε αυτόν τον τόπο θα αποφασίζoυν το Kοινοβούλιο και η εκλεγμένη κυβέρνηση ή τα οικονομικά συμφέροντα».
Απορώ με την απορία του.
Αφενός επειδή σε συνθήκες δημοκρατίας το ανόητο ερώτημα «ποιος αποφασίζει» τίθεται κυρίως από όσους θέλουν να αποφασίζουν ανεξέλεγκτοι.
Αφετέρου επειδή ακόμη κι έτσι το ερώτημα έχει απαντηθεί τελεσίδικα. Ο τόπος κυβερνιέται στα πλαίσια και με τους κανόνες που ορίζει το Σύνταγμά του.
Διαφορετικά, υπάρχει καταπάτηση του Συντάγματος –κάτι σαν πραξικόπημα, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που χρησιμοποιεί και ο Πρωθυπουργός.
Απορώ λοιπόν με την απορία του. Ακόμη περισσότερο όταν μας είχε προκαταβολικά συστηθεί ως «κάθε λέξη του Συντάγματος».
Δεν γίνεται να είσαι «κάθε λέξη» εκτός από εκείνες που δεν σε βολεύουν.
Διότι αν το είχε στοιχειωδώς διατρέξει πριν αποτελέσει την «κάθε λέξη» του, θα είχε ενδεχομένως σταθεί στη λεγόμενη «Ακροτελεύτια διάταξη». Το άρθρο 120.
Εκεί θα διάβαζε δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι «ο σεβασμός στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό (…) αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων».
Δεύτερον, ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
Με άλλα λόγια, η τήρηση του Συντάγματος δεν είναι θέμα πολιτικής επιλογής, ούτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, ούτε κομματικής απόφασης, ούτε υπουργικής σκοπιμότητας.
Δεν περιφέρεται σε συνέδρια και συνάξεις, ούτε εμπεριέχεται ως ενδεχόμενο σε ιερεμιάδες κατά της διαπλοκής.
Είναι υποχρέωση και επαφίεται στον πατριωτισμό όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως τάξης, εισοδήματος και μόρφωσης.
Το Σύνταγμα δεν προβλέπει «περιούσιο συμφέρον», το οποίο εκπροσωπεί κατ’ απονομή και αποκλειστικότητα κάθε Παππάς.
Ως εκ τούτου, αν ένας νόμος κριθεί αντισυνταγματικός, τίποτα δεν παθαίνει η δημοκρατία. Απλώς φτιάχνεται νέος νόμος, όπως εξήγησε ο υπουργός Δικαιοσύνης.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι ζόρι τραβάει ο Πρωθυπουργός με τον Μητσοτάκη –αν και το υποψιάζομαι. Δέκα φορές τον ανέφερε στην Κεντρική Επιτροπή, κατά κανόνα για να τον βρίσει.
Το αποκορύφωμα ήταν η αποκάλυψη πως ο Μητσοτάκης δεν είναι γιος του Κώστα και της Μαρίκας αλλά «παιδί της Siemens» και «παιδί της διαπλοκής».
Στην προκειμένη περίπτωση όμως ουδόλως ενδιαφέρει ποιος είναι γιος της Siemens ή της Microsoft!
Αυτό που ενδιαφέρει είναι ποιος προασπίζεται το Σύνταγμα απέναντι σε μια κυβέρνηση που κουτοπόνηρα αναρωτιέται «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο» επειδή θέλει να τον κυβερνάει αυθαίρετα, κατά τα γούστα και συμφέροντά της.
Διότι αν αμφισβητηθεί μια κυβερνητική απόφαση έχουμε ενδεχομένως κυβερνητική κρίση. Σκασίλα μας μεγάλη.
Αν όμως παρακαμφθεί η συνταγματική νομιμότητα, έχουμε πραξικόπημα –που λέει κι ο Πρωθυπουργός.
