Θα είναι η απόφαση του ΣτΕ για τον νόμο Παππά θρυαλλίδα εξελίξεων στο πολιτικό σκηνικό ή απλώς θα ανασχηματίσει τις στρατηγικές των παικτών; Η κυβέρνηση, με τεράστια ευθύνη, δεν επιχείρησε απλώς να τακτοποιήσει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Δεν πήγε απλώς να το κανονικοποιήσει, να το ρυθμίσει, πράγμα αναγκαίο. Επιχείρησε μέσα από αυτό να εμφανίσει έναν ριζοσπαστισμό τεσσάρων τοίχων. Εικονοποίησε τους «διεκδικητές» των αδειών, σχεδόν εμφάνισε ως τιμωρητική τη διαδικασία στη Γραμματεία Ενημέρωσης. Λογικό, όχι δεκτό, στο ξέφωτο αυτό, βρήκε ανάσα από το δάσος του Μνημονίου. Η μάχη για αλλαγή των συσχετισμών μεταβλήθηκε σε μάχη μέσα στους θεσμούς. Τους τελευταίους όμως υπάρχουν άλλοι που τους ξέρουν, τους διαβάζουν καλύτερα. Η Δικαιοσύνη, το κράτος και η αυτοτέλειά του, πότε γινόταν ταξική και πότε ξέφωτο Δημοκρατίας για τη ρητορική των κυβερνώντων. Ο μετεωρισμός ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Το επιχείρημα «το ΣτΕ έχει κρίνει συνταγματικά και τα Μνημόνια» που λένε οι κυβερνώντες σήμερα, κρίνοντας την απόφαση, αφορά και το τρίτο Μνημόνιο;
Η αξιωματική αντιπολίτευση όμως και οι καινούργιοι φίλοι της ας μην πανηγυρίζουν. Το άναρχο τοπίο στα ραδιοτηλεοπτικά, το προϊόν, οι συχνά επισφαλείς εργαζόμενοι, οι συνθήκες γαλέρας στα μικρά κανάλια, κυριάρχησαν επί ημερών τους. Η πολυφωνία συχνά των σταθμών δεν ήταν παρά η μονοφωνία του Μνημονίου. Τα τρας μεσημεριανάδικα και τα ριάλιτι δεν τα κόμισε η Αριστερά. Το ΕΣΡ επίσης, και με δική της ευθύνη δεν συγκροτήθηκε.
Αλλά και οι υπόλοιποι, οι μικρότεροι, ας μη χαίρονται πολύ. Η παραπάνω εξέλιξη συσπειρώνει την κυβέρνηση. Της δίνει ένα νέο αφήγημα για τον «μη έλεγχο του κράτους». Πρακτικά, επίσης, μειώνει τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της. Της φτιάχνει άρμα μάχης. Το ίδιο και για τη ΝΔ. Η τελευταία σήκωσε το βάρος. Υψωσε τους τόνους. Σήμερα, κεφαλαιοποιεί την τακτική νίκη της. Οι μικρότεροι, ετεροκαθοριζόμενοι σε αυτό το πλαίσιο, δεν μίλησαν για τις δημόσιες συχνότητες και μια άλλη τηλεόραση. Περιορίστηκαν στο έδαφος των μονομάχων. Ακουγες τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή τη Φώφη και νόμιζες πως απλώς επαναλάμβαναν τον Κυριάκο. Ακόμη κι αν ήθελαν να πουν κάτι άλλο, την ώρα της μάχης, όλα αξιολογούνται υπό το φάσμα των δύο πόλων.
Η ειρωνεία είναι πως η συζήτηση για τον νόμο και την απόφαση του ΣτΕ γίνεται σε μια κοινωνία που όλο και με πιο μαζικό τρόπο δεν ενημερώνεται, δεν ψυχαγωγείται από την τηλεόραση. Σημείο και αυτό των καιρών και της αποσύνδεσης της πολιτικής από την κοινωνία.
