Ο αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας του ’70:
«Ο νεαρός Αλέξανδρος υπέταξε τις Ινδίες. Μονάχος του; Ο Καίσαρας νίκησε τους Γαλάτες. Δεν είχε ούτ’ έναν μάγειρα μαζί του;
(…)
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;»
Και ο Πελέ τότε δεν ήταν μόνος· είχε πλάι του έναν Ριβελίνο, έναν Τοστάο, έναν Ζαϊρζίνιο, έναν Κάρλος Αλμπέρτο! Ο αρχηγός δεν κατοικεί πια επί γης αλλά εντός αυτής. Κι αν θυμόμαστε οι παλιοί κάτι από τον ξερακιανό σκούρο εμβληματικό παίκτη της ομάδας που κάνει ακόμα και σήμερα τους Βραζιλιάνους να δακρύζουν, είναι η πάσα που πήρε από τον Πελέ κι έβαλε το τέταρτο γκολ στην Εθνική Ιταλίας.
Ο Βασιλιάς άφησε την μπάλα πίσω του δίχως να γυρίσει το κεφάλι. Ο Κάρλος Αλμπέρτο την πήρε και την έστειλε σαν οβίδα στα δίχτυα του Αλμπερτόζι. Αργότερα ο Πελέ θα πει: άκουσα τον καλπασμό του πίσω μου…».
Ο καλπασμός του αρχηγού σταμάτησε στα 72 του χρόνια. Κι όταν ένας ένας οι μεγάλοι αποχωρούν, στα γήπεδα χιονίζει αναμνήσεις, μοναξιά και σιωπή απέραντη.
