Αναζήτηση
Μήνες τώρα οι δημοσκοπήσεις στη Γαλλία θέλουν τη Μαρίν Λεπέν, την ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου, παρούσα στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 7 Μαΐου του 2017. Είναι ένας στόχος που η ίδια έχει θέσει από τις 16 Ιανουαρίου του 2011, όταν ανέλαβε τα κομματικά ηνία: αντίθετα με τον πατέρα της, που αρκούνταν στο να «ανακατεύει», να αναστατώνει το πολιτικό σύστημα, η Λεπέν θέλει την εξουσία. Ξέρει όμως πως υπάρχουν στον δρόμο της τρία βασικά εμπόδια: στα μάτια πολλών ψηφοφόρων η προσωπικότητά της παραμένει διχαστική, το πρόγραμμά της μη ρεαλιστικό και οι ιδέες της επικίνδυνες. Εντείνει λοιπόν την εκστρατεία αποδαιμονοποίησης που διεξάγει επιμελώς εδώ και έξι χρόνια, προσαρτώντας πολυάριθμα σημεία αναφοράς των «γειτόνων» της στη γαλλική Δεξιά, φθάνοντας σε σημείο να ιδιοποιείται την «ελεύθερη Γαλλία» του στρατηγού Ντε Γκολ.
Η εποχή των εμπρηστικών δηλώσεων του Ζαν-Μαρί Λεπέν –και ο ίδιος ο Ζαν-Μαρί Λεπέν –ανήκουν στο παρελθόν του Εθνικού Μετώπου. Ο λόγος της Μαρίν ακούγεται πιο εξευγενισμένος, οι θέσεις της ηπιότερες. Και όπως επισημαίνει o διευθυντής της «Le Monde», ο Ζερόμ Φενολιό, «αυτή η τακτική του καμουφλάζ μπορεί να της επιτρέψει να προσελκύσει ένα αποπροσανατολισμένο εκλογικό σώμα, τόσο ετερόκλιτο όσο και αντιφατικό. Η Μαρίν Λεπέν ασφαλώς δεν εφηύρε ούτε τον κυνισμό ούτε τις πελατειακές σχέσεις στην πολιτική. Δεν θα έπρεπε όμως να κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε τους κινδύνους που ενέχει η τακτική της, αυτό το νέο στάδιο της αποδαιμονοποίησης. Ο “μαρινισμός” παραμένει βαθιά εμποτισμένος από την ακροδεξιά σκέψη που ενέπνεε τον Ζαν-Μαρί Λεπέν. Μπορεί η κόρη του να περιόρισε τις υπερβολές, μοιράζεται όμως τις ίδιες εμμονές: ενός οργανικού κράτους που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού επειδή το κατατρώγει μια εσωτερική αρρώστια –η μετανάστευση -, το απειλεί ένας εξωτερικός εχθρός –η Ευρώπη –και το προδίδουν οι ελίτ του. Τα ίδια όπλα χρησιμοποιεί: την εκμετάλλευση του φόβου και των θλιβερών παθών ενός κάποιου αριθμού ψηφοφόρων».
Η «Le Monde» δεν αρκείται στις θεωρητικές καταγγελίες. Πήρε μια από τις πιο σημαντικές ομιλίες της Μαρίν Λεπέν, την ομιλία που εκφώνησε στις 17 Σεπτεμβρίου στο Φρεζίς και τη δημοσίευσε ολόκληρη περνώντας την παράλληλα από κόσκινο, προκειμένου να δείξει, με τη βοήθεια ειδικών, πώς ο λόγος της παραμένει βαθιά ακροδεξιός. Ενα παιδαγωγικό, τρόπον τινά, έργο που, όπως ξεκαθάρισε, θα συνεχίσει να επιτελεί.
Τι είπε
«Παρουσιάζομαι ενώπιόν σας ως υποψηφία του γαλλικού λαού… Είναι τα εκατομμύρια των ανδρών και γυναικών τους οποίους ενώνουν αόρατοι αλλά αναλλοίωτοι δεσμοί, η αγάπη για μια πατρίδα, η αφοσίωση σε μια γλώσσα και μια κουλτούρα…».
Τι θέλει να πει
Η Λεπέν αντιλαμβάνεται τον «λαό» ως ένα ομοιογενές και συμφυές σύνολο, προωθεί μια οργανική αντίληψη του έθνους και όχι μια αντίληψη βασισμένη στην προσχώρηση σε κοινές αξίες.
Τι είπε
«Κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει πως αυτές οι προεδρικές εκλογές, οι εκλογές του 2017, θέτουν ένα αδυσώπητο δίλημμα, είτε η Γαλλία, η εθνική κυριαρχία της, η ταυτότητά της, οι αξίες της, η ευημερία της είτε μια χώρα που δεν θα αναγνωρίζουμε πλέον, που θα μας έχει γίνει ξένη».
Τι θέλει να πει
Ή το Εθνικό Μέτωπο ή το άλμα στο κενό, προειδοποιεί η Λεπέν. Παλιά και γνώριμη τακτική του κόμματος: «Μαζί μας πριν να είναι αργά» ήταν το σύνθημα του FN από την ίδρυσή του ακόμα, το 1972.
Τι είπε
«Δεν υπάρχει Γαλλία χωρίς εθνική ταυτότητα. Δεν υπάρχει εθνική ταυτότητα χωρίς εθνική κυριαρχία».
Τι θέλει να πει
Η Λεπέν υπενθυμίζει πως θέλει να επιστραφεί στη Γαλλία η εθνική κυριαρχία που της «υφάρπαξε» η ΕΕ. Τοποθετεί όμως στο ίδιο επίπεδο σπουδαιότητας και την εθνική ταυτότητα, παγιδεύοντας τον Νικολά Σαρκοζί, που έχει στηρίξει όλη του την προεκλογική εκστρατεία σε αυτό το θέμα.
Τι είπε
«Εμείς, οι γάλλοι πολίτες, εμείς, ο γαλλικός λαός, δεν αποφασίζουμε πλέον για το μέλλον μας. Οι νόμοι μας δεν είναι πια οι νόμοι μας, οι κώδικες και τα ήθη μας δεν είναι πια οι κώδικες και τα ήθη μας, και η πολιτική της Γαλλίας υπερβολικά συχνά υπαγορεύεται από το εξωτερικό».
Τι θέλει να πει
Είναι συνήθειο της Ακροδεξιάς να υποδεικνύει δύο εχθρούς, έναν εσωτερικό και έναν εξωτερικό. Ο εσωτερικός εχθρός ήταν κάποτε το Κομμουνιστικό Κόμμα, τώρα πια δεν κατονομάζεται άμεσα αλλά έμμεσα –είναι οι μετανάστες. Ο εξωτερικός ήταν κάποτε η ΕΣΣΔ, τώρα πια είναι η ΕΕ –είναι άλλωστε γνωστοί οι δεσμοί της Λεπέν με τον Πούτιν.
Τι είπε
«Είναι παρόντες στην επικράτειά μας εχθροί προερχόμενοι από το εξωτερικό που εννοούν να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους, τα δικά τους ήθη, μια πολιτικο-θρησκευτική ιδεολογία».
Τι θέλει να πει
Η Λεπέν υπονοεί σταθερά περισσότερα από όσα λέει. Δεν θα εκφέρει ούτε μία φορά τις λέξεις «ισλάμ» ή «ισλαμισμός». Είναι όμως πανταχού παρούσες. Με τον τρόπο της συνδέει άρρηκτα τους τζιχαντιστές με την «ανεξέλεγκτη μετανάστευση», αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, που θέλει πολλούς από αυτούς να είναι «Γάλλοι από κούνια».
Τι είπε
«Πέρα από τις διαφορές μας, πέρα από τις προσωπικές μας ιστορίες και τις κομματικές μας προτιμήσεις, πέρα από τις συνταγές και τις πολιτικές, έχουμε κοινή τη Γαλλία».
Τι θέλει να πει
Αφού σκιαγραφούσε επί σχεδόν μία ώρα ένα ζοφερό πορτρέτο της Γαλλίας, η Λεπέν προσφέρει ένα «μήνυμα ελπίδας», απευθύνεται σε όλους τους πολίτες, δηλώνει πως θέλει να ηγηθεί της μάχης για την «ελευθερία» και μία «πραγματική πρόοδο». Κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους στον δεύτερο προεδρικό γύρο.
