Ο Βύρων Πολύδωρας, που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ για πρόεδρο του ΕΣΡ, έχει καταχωρισθεί στην πολιτική πινακοθήκη περισσότερο για τις δηλώσεις παρά για το έργο του. Και έχω την εντύπωση ότι του αρέσει. Από διαίσθηση το λέω αφού πρόκειται για μια μάλλον οικεία περσόνα που, με μικροδιαφορές, υπάρχει στα περισσότερα ελληνικά σόγια. Είναι ο θειος ο στομφώδης, που πάντα νομίζει ότι ξέρει κάτι για το οποίο δεν έχει ιδέα η υπόλοιπη οικογένεια, ο πάντα καλοντυμένος, συνήθως με τρουά πιες αλλά της προπερασμένης δεκαετίας κοστούμι, απαρέγκλιτα φρεσκοξυρισμένος και με ελαφρώς ξεθυμασμένη κολόνια Πίνο Σιλβέστρε. Που μιλάει με δύστροπα ελληνικά, χρησιμοποιεί πολλά ρητά και παροιμίες, βγάζει παρατσούκλια από την ελληνική μυθολογία στους άλλους συγγενείς, λέει «χωρατά» με τα οποία γελάει πρώτα απ’ όλα ο ίδιος, γενικώς απεραντολογεί και δεν χάνει ευκαιρία να μεταδίδει τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις. Σου ζητάει ένα ποτήρι νερό και σου εξηγεί συγχρόνως πώς λειτουργεί η γράνα. Ή, ενώ βλέπουν τα παιδιά τον «Αρχοντα των δαχτυλιδιών», επιμένει να τους μιλάει για το «Δαχτυλίδι του Νιμπελούνγκεν». Ούτε ακριβώς συμπαθής, ούτε ακριβώς αντιπαθής. Κυρίως κουραστικός.
Το θέμα όμως δεν είναι ο κύριος Πολύδωρας αλλά το γιατί τον πρότειναν γι’ αυτήν τη θέση. Ή τα παιδιά στου Μαξίμου βαλάντωσαν τις τελευταίες μέρες και ήθελαν να κάνουν λίγο πλάκα ή θέλουν να προεξοφλήσουν την άρνηση της αντιπολίτευσης ώστε, στη συνέχεια, να την επικαλούνται ή έχουν στόχο να απαξιώσουν εντελώς τον θεσμό του ΕΣΡ. Ή, όντως, τον θεωρούν καλή επιλογή. Κάτι άλλο δεν μπορώ να φανταστώ. Και δεν ξέρω τι από τα τέσσερα με ανησυχεί περισσότερο.
