Εβλεπα χθες στην τηλεόραση την κυρία Γεροβασίλη σε μια απόπειρα (εκτός κι αν είμαι πολύ αισιόδοξη) υπαινικτικής απόσεισης της εντύπωσης που έκανε το αυταρχικό, μνημόνιο λαϊκισμού και μη συμβατό με την αστική δημοκρατία διάγγελμά της αμέσως μετά την ανακοίνωση του ΣτΕ για τον νόμο Παππά. Φαίνεται ότι η κυβερνητική εκπρόσωπος και μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ –για να μην ξεχνάμε τον κύριο Πολάκη, που μονίμως γυαλίζει τα όπλα του στο διαδικτυακό αμπρί –ανακάλυψε, για δεύτερη φορά ύστερα από τον περσινό Ιούλιο, μια μάλλον αυθαίρετη ερμηνεία της συναίνεσης. «Από τη στιγμή που μπήκαμε σε μια συναινετική λογική εκεί και θα παραμείνουμε» είπε η κυρία Γεροβασίλη και συνέχισε χρεώνοντας στην αντιπολίτευση την αποτυχία συνεννόησης. Μη λαμβάνοντας υπόψη πως η συναίνεση, όπως και το τανγκό, θέλει, τουλάχιστον, δύο. Πως δεν επιτυγχάνεται όταν ο άλλος συμφωνήσει μαζί σου, πρέπει να συμφωνήσεις κι εσύ μαζί του.

Αυτοεγκλωβισμένα στα σύνδρομα του αμφιθεατρικού και συνθηματικού ακατάσχετου, τα μέλη της κυβέρνησης και του κόμματος έχουν κάνει παντιέρα από τα πολιτικά τους γεννοφάσκια το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί». Σε αυτό επένδυσαν, με αυτό έκαναν αντιπολίτευση και με αυτό κέρδισαν τις εκλογές. Και τώρα έχουν αρχίσει, με πόνο ψυχής και επαναστατικά δάκρυα στα μάτια, να αντιλαμβάνονται πόσο απαραίτητοι είναι οι «αυτοί» στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Καλωσήρθατε στην πραγματικότητα που λέει ότι στις δημοκρατίες οι πλειοψηφίες δεν είναι ανεξέλεγκτες. Κυβερνώ δεν σημαίνει κάνω ό,τι γουστάρω. Γιατί ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας δεν είναι η επιβολή της πλειοψηφίας αλλά ο σεβασμός στη μειοψηφία και στους θεσμούς.

Τελευταία Νέα