Πείτε ό,τι θέλετε για τον Κώστα Καραμανλή. Εγώ θα πω ότι είχε πάντα ρεφλέξ –που είναι και το κρισιμότερο στην πολιτική. Οταν έκρινε ότι κάτι τον αφορούσε –αλλά και ότι μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό –τότε αντιδρούσε άμεσα. Ακόμη και εν μέσω τριημέρου αργίας. Αναφέρομαι, φυσικά, στις πηγές από το γραφείο του πρώην πρωθυπουργού που έσπευσαν να διευκρινίσουν στο ΑΠΕ ότι ουδεμία γνώση είχε για την υποψηφιότητα Πολύδωρα για το ΕΣΡ και, για του λόγου το αληθές, ότι έχει να τον δει τέσσερα χρόνια.
Κοινώς, μη μας μπλέκετε. Γιατί και με την ΕΛΣΤΑΤ και την υπόθεση Γεωργίου πήγατε να μας μπλέξετε και καταλήξαμε να μας γράφει άρθρο η (γερμανική εφημερίδα) «Handelsblatt» και να μας στηλιτεύει για τη δημοσιονομική διαχείριση του 2009. Για τον τελευταίο χρόνο, άλλωστε, της διακυβέρνησης Καραμανλή είχαν άποψη και στις Βρυξέλλες και στα μεγάλα ξένα κέντρα. Δεν είναι τυχαία η άσκηση σιωπής του πρώην πρωθυπουργού –που ήξερε ότι δεν θα είναι πάντα τυχερός όπως με τον Γιώργο Παπανδρέου που τον διαδέχθηκε. Ενα, ως γνωστόν, είναι σίγουρο για την τύχη: αλλάζει.
Ο εχθρός του εχθρού μου
Το συμπέρασμα είναι ότι το καλαμπούρι με τη στήριξη Καραμανλή στις πιρουέτες των τσιπραίων τελείωσε. Κανείς δεν στηρίζει τον σχοινοβάτη που δεν φαίνεται πια σε φόρμα. Υπάρχει, βεβαίως, το sotto voce του Πάνου Καμμένου που χαρακτήρισε τον Πολύδωρα «ψυχή» του πρώην πρωθυπουργού. Αυτό είναι όμως παρωχημένο –διότι ο αναχωρητής της Παναγή Κυριακού το έχει ξεκόψει ότι δεν στηρίζει την κυβέρνηση. Είναι επίσης ανιστόρητο αν σκεφθεί κανείς ότι σε μια από τις συνήθεις εκρήξεις του ο Πολύδωρας είχε περάσει γενεές δεκατέσσερις τον Κώστα ως «πορφυρογέννητο».
Μένουν οι καραμανλικοί… Αλλά ποιον εκφράζει, αλήθεια, ο Ευάγγελος Αντώναρος; Η λογική «ο εχθρός του εχθρού μου», η αποστροφή για τους Σαμαράδες και, επ’ εσχάτοις, η αντιπάθεια για τον Κυριάκο καθοδηγούν πολλές συμπεριφορές στο εσωκομματικό περιθώριο της ΝΔ. Αλλά αυτές δεν συνιστούν πολιτική.
