Γεωργία Μαυραγάνη:«Επιλέγω τα έργα με το στομάχι»

Εζησε και μεγάλωσε μέχρι τα δεκαοκτώ της στο Αγρίνιο, από μικρή κατάλαβε ότι πνιγόταν από την έλλειψη ορίζοντα και ανοιχτών επιλογών. Οι μνήμες και οι αφηγήσεις των καπνεργατών ή καλλιεργητών στα καπνά του Αγρινίου πέρασαν σαν πρώτη ύλη στην παράσταση της Γεωργίας Μαυραγάνη «Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά» που παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θησείον. Δεύτερη σεζόν κέρδισε και η θεατρική της δουλειά «Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες», βασισμένη στο βιβλίο του Ρόμπερτ Μούζιλ, στο θέατρο Πόρτα.

Με το στομάχι. Εχω την ανάγκη να συνδέομαι πολύ προσωπικά και με τα έργα και με τους συνεργάτες μου. Είναι μια αργή διαδικασία για μένα. Ακόμη και αν η απόφαση είναι παρορμητική, θέλω χρόνο μέχρι να καταφέρω να αρθρώσω την παρόρμησή μου.

Η ζωή μου, τα βιώματα των ανθρώπων που αγαπώ και η επιθυμία να μοιραστώ αυτό που, αν και δεν μπορώ να το διατυπώσω πολλές φορές με ακρίβεια, νιώθω πως είναι εκεί και παραστέκεται στις ζωές μας.

Διάβασα το έργο πριν από λίγα χρόνια και με τάραξε η ακρίβεια και η πυκνότητά του. Δεν υπάρχει ούτε μία περιττή φράση. Στην ουσία πρόκειται για την αυτοβιογραφία των εφηβικών χρόνων του Μούζιλ και καθώς η εποχή είναι τέτοια (αρχές 20ού αιώνα) περιγράφει με ακρίβεια όλες τις παθογένειες του ενοχικού πολιτισμού μας. Το έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα. Το συναίσθημα καταπιέζεται όλο και πιο πολύ. Συνεχώς φαίνεται να προτάσσεται ως αξία μόνο η «ανάγκη». Υπάρχει ένας κυνισμός που δεν είναι πραγματικά ακριβής με τις καρδιές μας. Κάποια στιγμή θα κληθούμε να το πληρώσουμε αυτό.

Πήραμε συνεντεύξεις από ανθρώπους που δούλεψαν στα χλωρά αλλά και τα ξηρά καπνά. Είναι καταπληκτικό το πώς η εργασία κρύβει μέσα της όλη την γκάμα της ζωής των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο ο μόχθος για το ψωμί αλλά όλος ο κόπος της ζωής. Εχω συγκινηθεί από την ανταπόκριση του κοινού. Είναι σαν οι άνθρωποι που μάς έδωσαν τη μαρτυρία τους να μας έκαναν ένα μεγάλο δώρο. Τους ευχαριστούμε. Οι θεατές μάς λένε σε κάθε παράσταση ότι είναι τόσο πραγματικές κάποιες στιγμές που είναι αδύνατο να μη χτυπήσουν οι δικές τους αντίστοιχες μνήμες. Είναι και αυτό ένα μεγάλο δώρο.