Σήμερα μπαίνουμε αισίως στον Νοέμβριο, αλλά η διαπίστωση δεν σηκώνει αμφισβήτηση: τίποτα δεν βγαίνει πια στην κυβέρνηση. Ο,τι κι αν επιχειρεί καταλήγει εις βάρος της.
Απέτυχε το κόλπο με την απλή αναλογική –με το οποίο προσπάθησε να κρατηθεί μετεκλογικά στο παιχνίδι και να διασφαλίσει ασυλία…
Απέτυχε ο αντιπερισπασμός με την αναθεώρηση του Συντάγματος όταν κατάλαβαν πως θα το παραδώσουν άγραφο στα χέρια του Μητσοτάκη –μόνο ο Μίχαλος, ο Μουζέλης κι οι πρυτάνεις την πάτησαν…
Απέτυχε η προσπάθεια να μετατρέψουν την Τράπεζα Αττικής σε Syriza Bank –τους πήρε χαμπάρι ο Στουρνάρας…
Απέτυχαν να διώξουν τον Στουρνάρα.
Απέτυχε η παρέμβαση στην τηλεόραση –τόσο χοντροκομμένη κι αντισυνταγματική που ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορούσε να την υπερασπιστεί…
Απέτυχε ο διαγωνισμός που θα έτρεφε τα 15.000 παιδάκια της Γεροβασίλη.
Απέτυχαν τα τραπεζώματα με τον Αλαφούζο, τον Μαρινάκη και τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες.
Απέτυχε το στήσιμο με τον Καλογρίτσα.
Απέτυχε ο εκβιασμός των δικαστών.
Απέτυχε η νυχτερινή απόπειρα Παππά να κλείσει τα κανάλια.
Απέτυχε η αστεία απόπειρα απόδρασης με τον Πολύδωρα –ακόμη γελάει ο κόσμος…
Και να μη θυμηθώ τα παλιά. Για παράδειγμα, ούτε το άγιο δισκοπότηρο του χρέους φαίνεται να περπατάει.
Ευλόγως η κυβέρνηση τα έχει χαμένα. Πώς είναι δυνατόν να μην της βγαίνει τίποτα; Τι κάνει στραβά;
Κατά την γνώμη μου, δύο πράγματα.
Αφενός έχει υποκαταστήσει την πολιτική με διάφορα κόλπα. Και τα κόλπα, ακριβώς επειδή είναι κόλπα, άλλοτε πιάνουν κι άλλοτε δεν πιάνουν. Οταν σε έχουν πάρει χαμπάρι, πιάνουν λιγότερο.
Αφετέρου προσπαθεί πάντα να διορθώσει το κάθε λάθος με ένα άλλο λάθος. Είναι η ασφαλέστερη οδός για τον κατήφορο.
Αυτά συμβαίνουν για έναν απλό λόγο: τόσοι είναι. Δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο και τώρα στα κάτω φαίνεται το λίγο.
Καταργούν το ΕΣΡ, φέρνουν το ΕΣΡ. Κόβουν τις άδειες, αυξάνουν τις άδειες. Ζήτω ο Παππάς, κάτω ο Παππάς. Καταργούν τις προσωρινές άδειες, επαναφέρουν τις προσωρινές άδειες. Παρακαλούν τη ΝΔ, βρίζουν τη ΝΔ. Αλλα αντ’ άλλων.
Δείτε το αντίθετο παράδειγμα. Ο Μητσοτάκης έχει ακολουθήσει με μονότονη συνέπεια αλλά και συνεπή μονοτονία μια σταθερή γραμμή: την ασφυξία της κυβέρνησης.
Χωρίς αιφνιδιασμούς κι εκπλήξεις αλλά ούτε κόλπα και κωλοτούμπες. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, αλλά αυτό επέλεξε, αυτό υποσχέθηκε, αυτό κάνει.
Αποτέλεσμα; Γεννούν και τα κοκόρια του. Διότι η σταθερότητα είναι ο πρώτος κανόνας της πολιτικής.
Για την ακρίβεια: ο δεύτερος. Ο πρώτος, έλεγε ο Λίντον Τζόνσον, είναι να ξέρεις να μετράς.
Και συνήθως όσοι αποποιούνται τη σταθερότητα στο τέλος χάνουν το μέτρημα.
