Συνέβη στην παρέλαση σε δήμο του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης. Πατέρας σημαιοφόρου ξεδίπλωσε πανό για να δώσει δημόσια συχαρίκια στην κόρη του. Θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός διηγήματος με επικίνδυνο τέλος. Οσο επικίνδυνο είναι ένας γονιός να αντιμετωπίζει και να επιδεικνύει το παιδί του ως τρόπαιο. Πιθανότατα το ηθικό της κόρης να απογειώθηκε στιγμιαία με τη χειρονομία του πατέρα. Πού να ξέρει, μικρό κορίτσι, ότι, κατά κάποιον τρόπο, οι επιλογές και οι επιδόσεις της στο μέλλον έμπαιναν ενέχυρο στην πατρική ματαιοδοξία. Και πώς να συνειδητοποιήσει και ο έρημος ο πατέρας, μέσα στο φολκλόρ της περηφάνιας του, τι αδιέξοδα θα πρέπει να διαχειριστεί το παιδί του όταν θα έρθει μια μοιραία στιγμή (επειδή αφαιρέθηκε, κόλλησε, αμέλησε, ερωτεύτηκε ή δεν χτύπησε το ξυπνητήρι) που το πανό θα πρέπει να κατεβεί.

Δεν θυμάμαι ποιος το έχει διατυπώσει πριν από λίγα χρόνια αλλά οι σημερινοί γονείς παγκοσμίως είναι οι πρώτοι μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους πιθανότατα θα ζήσουν χειρότερα από τους ίδιους. Ετσι, μέσα από τις ενοχές τους, η πρόοδος των βλασταριών τους αποτελεί προσωπικό στοίχημα. Γι’ αυτό και σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση την ασυνείδητη «επανάσταση» ενάντια στον μητρικό ψυχαναγκασμό για πρωτιά της 12χρονης κόρης φίλης μου. Το λεπτοκαμωμένο κορίτσι επέλεξε να συμμετάσχει σε αγώνες σφυροβολίας. «Εσύ έρχεσαι πρώτη στις κοντινές αποστάσεις και στα άλματα. Γιατί σφύρα;» ωρυόταν η μαμά. «Γιατί θέλω μια φορά να ακούσω το όνομά του τελευταίο στην κατάταξη» απάντησε αθώα η μικρή, υπενθυμίζοντας το ιερό δικαίωμα του παιδιού στην αποτυχία.

Τελευταία Νέα