Μια και έγινε έξαφνα της μόδας ο Καβάφης στα tweets απελπισίας της συμπολίτευσης, ευκαιρία να προσθέσουμε ακόμα λίγα για τον Αλεξανδρινό. Στον νου έρχεται η αποστροφή «και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)…». Αφορμή η υπόθεση των κοινωνικών επιδομάτων. Αυτά, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης, αναμένεται να λιμαριστούν. Είναι σε αυτό που θα αφεθεί η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση –η οποία θα ενδώσει, πάντως, για πολλοστή φορά σε περικοπή του κοινωνικού κράτους.
Γιατί; Διότι την εξουσία ουδείς εμίσησεν, με αποτέλεσμα την προδοσία των ιδανικών. Αλλά και γιατί οι κυβερνώντες προτιμούν σαφώς το πελατειακό κράτος από το κοινωνικό κράτος. Και το πελατειακό κράτος φαίνεται ότι επιβιώνει ακόμη και τα χρόνια του Μνημονίου. Πόσο έχει επιβαρυνθεί το Δημόσιο από τους μετακλητούς που βρέθηκαν με στασίδι από το 2015 και μετά; Και πώς αυτό επηρεάζει την αριθμητική που οδηγεί στην περικοπή των επιδομάτων; Ακόμη χειρότερα: έχει στρατηγική η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές; Εχει κάποιο απώτερο σχέδιο για την κοινωνική προστασία εν Ελλάδι; Ή απλώς αγοράζει χρόνο, χρόνο παραμονής της στην εξουσία, ενδίδοντας σε συνεχείς περικοπές;
Εν πολλοίς, ένα ήθος και ύφος διακυβέρνησης που εύκολα θα μπορούσε να περιγραφεί ως «Σατραπεία» –όπως είναι και ο τίτλος του σχετικού καβαφικού ποιήματος.
