Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη ιδιωτικοποίηση στα παγκόσμια χρονικά που να έχει κρατήσει τόσο. Το λέω με αφορμή τη νέα παράταση ενός ακόμη μηνός που πήρε χθες το θρίλερ του ΔΕΣΦΑ.

Επειτα από μπόλικο ψηστήρι, οι Αζέροι της SOCAR δέχτηκαν να ανανεώσουν για δεύτερη συνεχόμενη φορά την εγγυητική τους επιστολή ώς τα τέλη Νοεμβρίου και προφανώς δεν το έκαναν για τα μάτια του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά επειδή, όπως μαθαίνω από τους ίδιους, θέλουν τον ΔΕΣΦΑ, εκτιμούν ότι η απομάκρυνση του Πάνου Σκουρλέτη από τη διαπραγμάτευση λειτούργησε ως αγωγός εκτόνωσης και ότι εν πάση περιπτώσει έχει γίνει πρόοδος από το ΤΑΙΠΕΔ και τον σύμβουλο του Πρωθυπουργού Δημήτρη Λιάκο.

Δεν ξέρω αν στο διάστημα ώς τις 30 Νοεμβρίου τα εμπλεκόμενα μέρη θα τα βρουν, άλλωστε η παράταση δεν είναι παρά ένα χρονικό μαξιλάρι, δεν σημαίνει πως έχει γεφυρωθεί η χρηματική απόσταση που τα χωρίζει.

Ομως ξέρω ότι ο διαγωνισμός για την πώληση του ελληνικού δικτύου μεταφοράς φυσικού αερίου ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2013. Οπως και ότι η υπογραφή της σύμβασης μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και SOCAR έγινε τον Δεκέμβριο του 2013.

Επίσης θυμάμαι ότι με την ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ έχουν ασχοληθεί δύο πρωθυπουργοί (Σαμαράς, Τσίπρας), τέσσερις υπουργοί και υφυπουργοί (Μανιάτης, Παπαγεωργίου, Λαφαζάνης, Σκουρλέτης), ένας σύμβουλος πρωθυπουργού (Λιάκος) και τρεις ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα (Αζερμπαϊτζάν, Ιταλίας, ΗΠΑ). Μια μαντεψιά λοιπόν θα την κάνω. Σίγουρα ένα βραβείο θα το πάρει ο ΔΕΣΦΑ, δίχως να ξέρω αν θα είναι το Γκίνες ή της γκίνιας. Αλλά αν είναι το δεύτερο, από κάποιους θα αναζητηθούν ευθύνες.

Τελευταία Νέα