Θα πείτε εδώ συντάξεις χάνονται κι εγώ σημειολογώ τα ρούχα και το στυλ υπουργών; Μπορεί και να έχετε δίκιο, ωστόσο ο Οσκαρ Γουάιλντ έχει διαφορετική άποψη. «Μόνο οι επιπόλαιοι άνθρωποι δεν λαμβάνουν υπόψη την εξωτερική εμφάνιση και το πώς ντύνεται κάποιος. Το πραγματικό μυστήριο του κόσμου είναι το ορατό, όχι το μη ορατό» έχει γράψει. Σαν να έχει δίκιο. Τα ρούχα όσο μας ντύνουν τόσο και μας απογυμνώνουν. Φανερώνοντας κι αυτά που θέλουμε να επικοινωνήσουμε και αυτά που θέλουμε να κρύψουμε.
Βλέπω, για παράδειγμα, στην τηλεόραση τον Γιώργο Κατρούγκαλο. Λες και έχει ντυθεί δανδής σε μπαλ μασκέ. Με το ντιπλοματίκ (λόγω άσπρου γιακά) πουκάμισό του, την ασορτί με τη φασιοριόζικη ποσέτ γραβάτα του, το τριμαρισμένο μούσι, το τζελ στις μπούκλες και το ανεπαίσθητα ανωφερές βλέμμα του (σαν να περιμένει μαντάτα από ψηλά) να επιμένει ότι δεν έχουν κοπεί συντάξεις. Και αμέσως μετά τον συνταξιούχο με τα αταίριαστα ρούχα. Εστω ότι δεν κρατούσε το αδιάψευστο απόκομμα του ΑΤΜ, αυτόν θα πίστευες. Ας το πάρουμε αλλιώς. Ο Νίκος Φίλης που ενσαρκώνει τον τραγουδισμένο από τον Στράτο Διονυσίου στίχο «Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα και μες στη νύχτα με βροχή τρεις παρά δέκα βγήκα», ακόμη και αν διαφωνείς κάθετα με το νομοσχέδιό του είναι, στο τέλος της ημέρας, πιο συμβατός με την πραγματικότητα από τον κάθε ρασοφόρο ιερωμένο που ξιφουλκεί εναντίον του. Ή, όπως έλεγε ένας φίλος σκηνοθέτης: «Οταν τσακώνεσαι, πρόσεχε τι φοράς. Υπάρχει κίνδυνος η εικόνα σου να αποδομήσει τον λόγο σου».
