Οι σπαστές καρέκλες που έχουν τοποθετηθεί στο αίθριο του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου έχουν γεμίσει από νωρίς με κόσμο. Στη «γαλαρία» στέκονται όρθιοι γιατροί και νοσοκόμες με τις λευκές ρόμπες. Στα μπαλκόνια των ορόφων ασθενείς με πολύχρωμες πιτζάμες ακουμπούν νωχελικά στην κουπαστή, ενώ οι άνθρωποι του νοσοκομείου κόβουν βόλτες στον χώρο κοιτώντας αυστηρά το ετερόκλητο κοινό. Ξαφνικά προβάλλουν ανάμεσα στους θεατές έξι νεαροί φορώντας κοντά πανωφόρια και κουκούλες με υφασμάτινα αφτιά σκύλου. Προχωρούν με κοφτές κινήσεις, σκυφτοί και με προτεταμένα τα χέρια. Φτάνοντας στα σκαλιά της εισόδου παρατάσσονται μπροστά σε ένα ξύλινο έλκηθρο και αρχίζουν να τραγουδούν αγνοώντας όσους περνούν δίπλα τους με εξετάσεις στα χέρια –το επισκεπτήριο μόλις τέλειωσε.
Η παράσταση «Το κάλεσμα της άγριας φύσης» μόλις άρχισε και μέσα σε λίγα λεπτά ένα παγωμένο νοσοκομείο μεταμορφώνεται σε ζεστό θέατρο. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος για τον οποίο στήθηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στο πλαίσιο των φετινών εκπαιδευτικών προγραμμάτων της, για να ταξιδέψει σε χώρους όπου οι άνθρωποι δεν έχουν συνήθως πρόσβαση στη δραματουργία. Μέχρι τα τέλη Μαΐου 2017 θα κάνει μια μεγάλη περιοδεία στην Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα, με συνολικά 122 στάσεις σε νοσοκομεία, γηροκομεία, σωφρονιστικά καταστήματα, σχολεία, ιδρύματα και απομακρυσμένες περιοχές.
ΠΩΣ «ΜΙΛΑΕΙ» ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ. Οι έξι πρωταγωνιστές της παράστασης ζωντανεύουν τις περιπέτειες του σκύλου Μπακ, που καλείται να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια για να επιβιώσει. Μια ιστορία που σε κάθε ανέβασμά της μιλάει διαφορετικά στο κοινό. «Ο Μπακ περνάει πολλές δυσκολίες και ξεπερνάει όλα τα εμπόδια για να ανακαλύψει τον εαυτό του και την πραγματική φύση του. Η ιστορία του κουβαλάει έναν συμβολισμό για την πορεία προς τη μάθηση, καλώντας έτσι την κοινωνία σε μια ανακάλυψη των πραγματικών της δυνάμεων. Για παράδειγμα, οι μαθητές το βλέπουν ως μια πορεία προς την ανακάλυψη των δυνατοτήτων τους, ενώ οι ασθενείς στα νοσοκομεία και στα ιδρύματα που έχουν διαφορετικές δυσκολίες μπορούν να βρουν άλλου τύπου δυνάμεις ώστε να βγουν αλώβητοι από την προσωπική τους περιπέτεια» λέει στο «Νσυν» η σκηνοθέτρια της παράστασης Ελένη Ευθυμίου, που επιμελήθηκε επίσης τη διασκευή του κειμένου και τη μουσική.
Με όχημα το σώμα τους οι ηθοποιοί ξεκινούν μια αφήγηση ταξιδεύοντας τους θεατές στην παγωμένη Ανταρκτική, στήνοντας μια αλλιώτικη χορογραφία. «Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε απλή την ιστορία και τους άξονές της, αξιοποιώντας το στοιχείο της κίνησης και της μουσικής. Ακόμα και οι άνθρωποι που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τον λόγο, μεταφέρονται εκεί μέσα από την κίνηση που δημιουργεί πολλαπλά ερεθίσματα και κρατά ενεργή την προσοχή και το ενδιαφέρον των θεατών» τονίζει η σκηνοθέτρια. Σε αυτό τους βοηθάει και το λιτό σκηνικό, που μεταμορφώνεται σε κάθε σκηνή ανάλογα με τις ανάγκες των ηρώων, μαζί με το τραγούδι. «Οι περιορισμοί των χώρων κάθε φορά γεφυρώνονται μέσω της κίνησης και της μουσικής. Ο,τι αισθάνονται οι ήρωες περνάει στο κορμί τους. Η κούραση αποτυπώνεται στο πρόσωπό τους. Το οδοιπορικό φαίνεται έμπρακτα στο σώμα τους. Ηταν ένα κείμενο δύσκολο να μεταφερθεί στο θέατρο αφού οι ήρωές του είναι σκύλοι και λύκοι, που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Ακόμα, η ιστορία εξελίσσεται σε δάση, παγετώνες και μέσω της μουσικής μπορεί να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα που δεν μεταφέρεται με τα σώματα. Ο ήχος παραπέμπει στα τοπία του έργου υποσυνείδητα. Ηταν συνειδητές επιλογές αυτές και τις υποστηρίξαμε καλά ελλείψει άλλης σκηνογραφίας και φωτισμών» προσθέτει.
ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ, ΠΟΛΛΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ. Μολονότι ο κεντρικός ήρωας της παράστασης είναι ένας, στην πορεία το χρυσό κολάρο του περνάει από ηθοποιό σε ηθοποιό, που αναλαμβάνει να τον ενσαρκώσει σε διαφορετικές σκηνές. «Ο ίδιος ήρωας μετασχηματίστηκε μέχρι να πάρει την τελική του μορφή. Το ίδιο άτομο είχε τελικά πολλές πλευρές, που τις αποτυπώνουν οι διαφορετικοί ηθοποιοί. Είναι ωραίο να δεις πώς μπορεί ο καθένας τους να αποδώσει τον ήρωα και να μην έχει προσωποπαγή χαρακτήρα όλο αυτό. Ακόμα, ο Μπακ μπορεί να είναι ο καθένας, δεν είναι μια προσωποποιημένη μορφή» υποστηρίζει η Ευθυμίου.
Οι συμβολισμοί στην προσέγγισή της στο κείμενο του Λόντον δεν σταματούν εκεί. Σε κάθε στιχομυθία, τα λανθάνοντα μηνύματα αναδύονται ώστε κάθε θεατής να πιαστεί από αυτά που τον αφορούν. «Μιλάμε για τη λειτουργία του ατόμου μέσα στο σύνολο, πώς τροφοδοτείται και μπορεί να λειτουργήσει. Πώς ένα άτομο μπορεί να βρει τη μέγιστη δυνατότητά του και τη μοιραστεί για να ενσωματωθεί στο σύνολο. Επίσης, πώς μέσα στις δυσκολίες βρίσκει την πραγματική του ταυτότητα και ακόμα κι αν φύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, ανακαλύπτει πτυχές του εαυτού του που δεν ήξερε. Μέσα στις δυσκολίες οι ήρωες του έργου βρίσκουν την πραγματική αγάπη και διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν δυνατό σύνολο. Ο Μπακ ήταν αφέντης και ηγέτης του αρχικού κτήματος γιατί γεννήθηκε έτσι. Τελικά, όταν έγινε αρχηγός της αγέλης, ήταν κάτι που το κατέκτησε και αυτό είχε περισσότερη αξία» καταλήγει η σκηνοθέτρια.
