Αναζήτηση
Η σχέση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα ήταν πάντα πολύ χαλαρή. Οσο, για παράδειγμα, η σχέση της Ανγκελα Μέρκελ με τον πυρρίχιο, τον πεντοζάλη ή ό,τι θα χόρευε μόλις ακούγονταν τα συριζαϊκά νταούλια. Τέλος πάντων, εδώ και δυο χρόνια και ύστερα από αλλεπάλληλες μετωπικές συγκρούσεις μαζί της, αυτή η σχέση εξακολουθεί να είναι τόσο ασαφής όσο τα χρώματα μιας ακουαρέλας. Καθόλου παράξενο. Χρειάζονται πολλές δεκαεφτάωρες διαπραγματεύσεις για να απομακρυνθούν έστω και κατ’ ελάχιστον τα παιδιά των καταλήψεων από τη δική τους αυθαίρετη ερμηνεία που λέει πως, όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Προσωπικά, δεν θυμάμαι άλλη κυβέρνηση που το φτύσιμο να το εκλαμβάνει ως γλυκιά φθινοπωρινή βροχούλα. Εδώ, θα μου πείτε, θεωρούν τον Καμμένο (μη σας πω και τον Νικολόπουλο) τον ιδανικό σύντροφο για να κάνουν μαζί τον νέο Γοργοπόταμο.
Μοιάζει με παιχνίδι, ένα είδος κρυφτού με τη λογική, το πώς θα κοπτοράψουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους. Η κυρία Γεροβασίλη, ας πούμε, αμέσως μετά την απόφαση του ΣτΕ, δεν ήταν πολύ καλά στην υγεία της και, ως γνωστόν, το ντελίριο λαϊκισμού είναι σύμπτωμα του κρυολογήματος. Στις δημοσκοπήσεις, προφανώς, οι πολίτες λένε ψέματα όπως επίσης ψέματα λένε και όσοι ισχυρίζονται ότι το θέμα των τηλεοπτικών αδειών γύρισε μπούμερανγκ στην κυβέρνηση. Ο κύριος Παππάς το είπε χθες, με πολλούς τρόπους. Το ΣτΕ στην πραγματικότητα δικαίωσε το σκεπτικό του και τη βούληση της κυβέρνησης. Ποιος όμως είχε πει ότι η πραγματικότητα είναι αυτό που παραμένει όταν εσύ έχεις φύγει;
