Ο γρίφος του αριστερού μπακ αποδεικνύεται πολύ δύσκολος για τους φετινούς συμμετέχοντες στη Σούπερ Λίγκα. Λες και μιλάμε για σταυρόλεξο αυξημένων απαιτήσεων –άλλωστε, ανέκαθεν το να βρει μια ομάδα ακραίο από την αριστερή πτέρυγα ισοδυναμούσε με στοίχημα.

Οσα βλέπουμε, όμως, να γίνονται αυτές τις πρώτες αγωνιστικές ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Οι αλλαγές ποδοσφαιριστών είναι συχνές, εμπιστοσύνη με «κλειστά μάτια» από τους κόουτς δεν υπάρχει και για να είμαστε σωστοί ουδείς αριστερός οπισθοφύλακας έχει ξεχωρίσει. Σκεφθείτε δε ότι ο (γνωστός για την πληρότητά του) Ολυμπιακός έχει χρησιμοποιήσει κάμποσους, δίχως και πάλι να πετά τη σκούφια του από ικανοποίηση ο Μπέντο.

Να δούμε μερικές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τα ανωτέρω; Μετά τη φυγή του Μαζουακού ο Ολυμπιακός επένδυσε στον Ντε λα Μπέγια, έναν ποδοσφαιριστή αυξημένης εμπειρίας ένεκα της παρουσίας του στο ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά εύθραυστο. Υστερα από τις αρχικές στροφές μπήκε στα πιτς και κάπου εκεί άρχισαν τα πειράματα του πορτογάλου προπονητή. Είδαμε τον Τσιμίκα στη Λάρισα, παίκτη που προώθησε πέρυσι ο Σίλβα, δίχως κάποια αξιομνημόνευτη πρόοδο. Κατόπιν τον Βιάνα, έναν νεαρό δεξιοπόδαρο κεντρικό που μόνο με μπόλικη προσπάθεια θα τον χαρακτήριζες αριστερό μπακ. Και τέλος τον Ρέτσο, ένα παιδί ταλαντούχο μεν, σίγουρα όμως όχι αριστερό μπακ και δη σε νεαρή ηλικία, άρα άπειρο. Το ωραίο στο Λιμάνι ήταν πως έπαιξε (και βοήθησε τα μέγιστα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ) ο Φιγκέιρας, εγχείρημα που τόλμησε κάποτε με τον Τοροσίδη στην Εθνική ο Ρεχάγκελ. Ο συγκεκριμένος έχει τσαγανό, γνωρίζει από άμυνα και επιπρόσθετα «επέτρεψε» με τη μετακίνησή του να χωρέσει στην ενδεκάδα ο επανακάμψας Ελαμπντελαουί.

Στη Λεωφόρο ο Χουλτ μοιάζει αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της πλευράς και ο Χουχούμης πασχίζει να κρατηθεί στην επικαιρότητα. Δεν τον πολυεμπιστεύεται ο Στραματσόνι και ο Παναθηναϊκός πορεύεται με το βλέμμα στην αλλοδαπή παροικία. Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΑΕΚ με την επισήμανση πως τη θέση έχει καπαρώσει ο Ντίντακ. Δεν ενθουσιάζει κανέναν, απλά αξιόπιστος θεωρείται παρά τις αδυναμίες του, ενώ τον Ντίαζ που αποκτήθηκε εν χορδαίς και οργάνοις δεν τον έχουμε τσεκάρει. Την πιο λογική κίνηση φαίνεται να κάνει ο Ατρόμητος. Τραβά σε κάποια παιχνίδια στην άκρη τον Μπίτολο, έναν όχι ακριβώς μέτριο μπακ, και δίνει χώρο και χρόνο στον πιτσιρικά Κατράνη. Τι πετυχαίνει με αυτό η ΠΑΕ του Περιστερίου; Βάζει στη (μεταγραφική) βιτρίνα ένα νέο παιδί και λέει στους υποψήφιους αγοραστές: ιδού το τεφαρίκι! Καλά παίζει ο Κατράνης, εξελίσσεται και ήδη συγκεντρώνει ματιές πάνω του. Στην Τούμπα από τον Λέοβατς θα ήθελαν κάτι καλύτερο, όπως στο Καυταντζόγλειο από τον Κούρο, ενώ ο Μιλιάζετς στον Λεβαδειακό καταθέτει εμπειρία και επάρκεια. Ο Αστέρας Τρίπολης ποντάρει στον Γιαννούλη, παίκτη με σεβαστή θητεία σε Περιστέρι (συν ένα πέρασμα από τον Ολυμπιακό) και η Κέρκυρα δίνει φανέλα στον επίσης μπαρουτοκαπνισμένο Ζαραδούκα. Οσο για τον Πανιώνιο, ο (άλλοτε στις κλήσεις της Εθνικής) Τασουλής χάνει έδαφος σε σχέση με τον νεαποκτηθέντα Αντωνιάδη.

Συμπέρασμα: είναι λίγοι και όσοι γνωρίζουν τη θέση πάντα βρίσκουν δουλειά στη Σούπερ Λίγκα. Αλλά σίγουρα δεν διαπιστώνουμε αυτόν που κάνει αίσθηση με την παρουσία του σε ρόλο αριστερού ακραίου μπακ.

Τελευταία Νέα