Αναζήτηση
Θα αναφέρω όμως μια παράμετρο αυτής της προσωπικού χαρακτήρα τραγωδίας που τον έπληξε οικογενειακά και τώρα τον απειλεί ολοκληρωτικά –τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο. Ενημερώθηκα εγκύρως από πηγή μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης ότι η Τράπεζα Αττικής, αφειδώλευτη χορηγός εγγυητικών επιστολών προς τον επιχειρηματία προκειμένου να γίνει δυνατό να μετάσχει στον διαγωνισμό για τις άδειες Παππά, στρέφεται τώρα κατά Καλογρίτσα, απαιτώντας τα 8 εκατομμύρια της εγγυητικής που του παρείχε, μετά την κατακύρωσή του ως έναν εκ των τεσσάρων υπερθεματιστών. Αλλά ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Ο άνθρωπος τι να επιστρέψει, αφού το κράτος παρακρατεί και δεν του επιστρέφει την εγγυητική;
Πληροφορήθηκα επίσης ότι το νομικό τμήμα της Τράπεζας, αμέσως μετά την αλλαγή της διοίκησης, απαίτησε από τον επιχειρηματία –τον γιο τού Γιάννη Βλαδίμηρο, για να είμαι ακριβής –την επιστροφή της εξ 8 εκατομμυρίων εγγυητικής. Εκείνος προέβη σε σχετικό διάβημα προς τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης που είχε την ευθύνη διενέργειας της φαρσοκωμωδίας του διαγωνισμού, αλλά το πράγμα κόλλησε, διότι στην προκήρυξη, λέει, αναφέρεται πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί πριν από τη συμπλήρωση ενός έτους!
Ητοι, μύλος. Οπως επικρατεί σχεδόν σε όλα τα διά χειρός Παππά καμωμένα…
Υπερ(ανα)θεματιστές
Γνωρίζω επίσης ότι και άλλοι υπερθεματιστές (τι όρος!) του διαγωνισμού έχουν αποστείλει επιστολές στην κυβέρνηση ζητώντας να τους επιστραφούν είτε τα ποσά της πρώτης δόσης, είτε οι εγγυητικές για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. Φαίνεται όμως πως θα υπάρξει και εδώ καθυστέρηση. Σε ό,τι αφορά τις πρώτες δόσεις που κατέβαλαν οι τέσσερις (Αλαφούζος, Κυριακού, Μαρινάκης, Σαββίδης), αυτές δεν μπορεί να επιστραφούν διότι επί της ουσίας σήμερα δεν υπάρχει απόφαση του ΣτΕ, εφόσον αυτή δεν έχει καθαρογραφεί. Τι υπάρχει; «Δημοσιογραφικές πληροφορίες». Αλλά το Δημόσιο δεν μπορεί να επιστρέψει χρήματα ως «αχρεωστήτως καταβληθέντα» εάν δεν υπάρχει καθαρογραμμένη απόφαση που να ακυρώνει τον διαγωνισμό και τα αποτελέσματα που παρήγαγε.
Η απόφαση, λέει, τώρα θα πάρει κανένα μήνα να καθαρογραφεί, αλλά από μια κουβέντα που είχα πρόσφατα αν ολοκληρωθεί η καθαρογραφή πριν από το τέλος του χρόνου θα είναι ένα θαύμα αυτό.
Αρα, ούτε και τα λεφτά πρόκειται να επιστραφούν, πριν από το τέλος του χρόνου. Μύλος; Μύλος!
Γρανίτα
Αναφέρθηκα στην απόφαση και την καθαρογραφή της, και δεν μπορώ να μην κάνω έστω μια παρατήρηση στο κυβερνητικό παραμύθι που διακινήθηκε όλες αυτές τις ημέρες, το περί «οριακής» πλειοψηφίας βάσει της οποίας κηρύχθηκε αντισυνταγματικό ένα μικρό τμήμα του νόμου. Πρόκειται για το απόλυτο ψεύδος! Διότι ναι μεν το σκορ ήταν 14-11 υπέρ της αντισυνταγματικότητας του νόμου όσον αφορά τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ που αυθαιρέτως οικειοποιήθηκε ο «ταλαντούχος κύριος Παππάς», αλλά γνωρίζω ότι από τη μειοψηφία των 11, τρεις τουλάχιστον δικαστές του ΣτΕ ήταν επίσης υπέρ της αντισυνταγματικότητας του σκέλους για το ΕΣΡ. Μεταξύ αυτών και ο αντιπρόεδρος ο οποίος διασύρθηκε κατά άθλιο τρόπο από τα κυβερνητικά φερέφωνα προκειμένου να εκβιαστεί. Η γνώμη αυτών των τριών ήταν ότι ναι είναι αντισυνταγματικός ο νόμος, αλλά δίνουμε περιθώριο έξι μηνών στην κυβέρνηση να «θεραπεύσει» τις συνέπειες της πρωτοβουλίας της. Αρα η πλειοψηφία δεν είναι 14, είναι τουλάχιστον 17, και σκοπίμως το σύστημα Μαξίμου θολώνει τα νερά. Για λόγους ευνόητους φυσικά.
Επίσης πληροφορήθηκα και πρέπει να το μεταφέρω, διότι ως καλώς γνωρίζετε δεν κρατάω τίποτε για τον εαυτό μου (λέμε τώρα…), ότι το σκεπτικό της απόφασης το συντάσσει ο περί ου ο λόγος αντιπρόεδρος του ΣτΕ, τον οποίο η κυβέρνηση κρέμασε στα μανταλάκια, κανονικά, μέσω της «Αυγής» και άλλων…
Η εκδίκηση, όσο να πεις, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κυρίως κρύο.
Κατήφορος
Αφήνω κατά μέρος αυτή τη γενική αρχή και μετακινούμαι ταχέως στη νέα μεγάλη επιτυχία του ΠΑΣΟΚ να εγκαταστήσει στο εσωτερικό του ένα ακόμη κυβερνητικό πρόβλημα –αυτό των τροπολογιών του υπουργού Παππά επί του νόμου που ο ίδιος κατήρτισε, με τόση επιτυχία, όπως είναι γνωστό. Αναφέρομαι στην απροσχημάτιστη υπερψήφιση των τροπολογιών που… τρέλανε κόσμο, διότι μέχρι την Πέμπτη το απόγευμα αυτό που κυριαρχούσε στη στρατηγική του ήταν η καταψήφιση των τροπολογιών, από τη στιγμή που αυτές δεν υλοποιούσαν τη βασική επιλογή που ήταν η πλήρης απόσυρση του νόμου για να ξεμπλοκάρει η διαδικασία, μετά την απόφαση του ΣτΕ.
Κάτω από συνθήκες απολύτως αδιαφανείς, το κόμμα άλλαξε θέση και αυτό δημιούργησε ρήγμα στο εσωτερικό του –με τον Βενιζέλο να ωρύεται, και σωστά, ότι άλλα λέγαμε κι άλλα κάνουμε.
Θα μου πεις δεν είναι η πρώτη φορά και θα απαντήσω ευθέως, διότι έτσι κάνω εγώ, γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ είναι πια στο 4%.
Και θα πάει ακόμη παρακάτω, προβλέπω, όσο δεν αντιλαμβάνεται ότι με το να γίνεται ουρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει τίποτε. Αντίθετα κινδυνεύει να εξαϋλωθεί, όπως εξαϋλώνεται ραγδαία και εκείνος…
Αλλος πταίει
Και κάτι τελευταίο: τι νόημα έχουν οι ανέξοδοι ηρωισμοί εκ μέρους των πατριωτών κάθε λογής που στελεχώνουν τα κόμματα, μπροστά σε ειδήσεις όπως αυτή που θα μεταφέρω εν συνεχεία και την οποία πληροφορηθήκαμε από σπόντα. Οπου «σπόντα» είναι ότι εγκλωβίστηκαν στο Αϊβαλί 280 Ελληνες, διότι το πλοίο με το οποίο θα επέστρεφαν Μυτιλήνη κατασχέθηκε από τις τουρκικές Αρχές λόγω χρεών. Είχαν πάει για τουρισμό μήπως; Οχι, είχαν πάει στη λαϊκή που γίνεται κάθε Πέμπτη στο Αϊβαλί, να ψωνίσουν ντομάτες και πατάτες!
Κοινωνία που βράζει
Οπως κάθε πρωθυπουργός ο οποίος βρίσκεται ήδη σε δύσκολη θέση ή καλείται να αντιμετωπίσει φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια, ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε στον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, σχεδόν 14 μήνες από τη συγκρότησή της – τον Σεπτέμβριο του 2015. Για ορισμένους υπουργούς, οι οποίοι παρέμεναν στο κυβερνητικό σχήμα, από τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου, όταν για πρώτη φορά το παράταιρο πολιτικά και ιδεολογικά σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κλήθηκε να κυβερνήσει τη χώρα, η έξοδος από αυτό φάνταζε επιβεβλημένη. Ηταν αδύνατον να ασκήσουν καθήκοντα και κάποιοι εξ αυτών φάνταζαν κουρασμένοι και αδύναμοι – ήταν φανερό λοιπόν ότι έπρεπε να φύγουν. Μια δεύτερη κατηγορία θυμάτων του ανασχηματισμού είναι εκείνοι που έπεσαν θύμα της εμμονής τους σε μια δήθεν αριστερή πολιτική εν μέσω ενός καταιγισμού μέτρων νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα, και μια τρίτη, όσοι βρέθηκαν, ακουσίως οι περισσότεροι, στις συμπληγάδες των εσωκομματικών ισορροπιών που έπρεπε να τηρήσει ο Πρωθυπουργός, μετά την απροσδόκητα βαριά ήττα που υπέστη στο πρόσφατο Συνέδριο του κόμματος.
Ομως αυτά είναι ιστορία πλέον. Και για τα θύματα του ανασχηματισμού, και για τους κερδισμένους από αυτόν. Σημασία έχει ότι επιχειρήθηκε. Και ακόμη μεγαλύτερη, ότι υπαγορεύθηκε από την αδήριτη ανάγκη του Αλέξη Τσίπρα να μηδενίσει το κοντέρ και να εξαγοράσει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο, ώστε να διεξαγάγει τις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση. Υποστηρίζουν πολλοί ότι από μόνος του ένας ανασχηματισμός παρέχει στη νέα κυβέρνηση που προκύπτει από αυτόν περιθώριο ανοχής από την κοινωνία, άρα ο Πρωθυπουργός έχει τα χρονικά περιθώρια να ανασυγκροτηθεί και να δώσει κατευθύνσεις και ρυθμό στο σχήμα που εκείνος δημιούργησε.
Ώς έναν βαθμό, αυτό είναι ακριβές. Αλλά υπό συνθήκες πολιτικής ομαλότητας. Οχι σε συνθήκες όπως αυτές που βιώνει σήμερα η χώρα, όπου τα προβλήματα εξαιτίας των ανακολουθιών, των διαψεύσεων, των προσδοκιών, των αδιανόητων ψευδών και της σκληρής λιτότητας έχουν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις.
Μια κοινωνία που βράζει δεν παρέχει καμιά ανοχή, σε κανένα. Μια κοινωνία που βράζει θέλει λύσεις και την καλύτερη ζωή που της υποσχέθηκαν. Κι αυτή η παραδοχή υπονομεύει ήδη, και από την πρώτη στιγμή, το νέο κυβερνητικό σχήμα. Γιατί είναι μια θρυαλλίδα στα θεμέλιά του και το καθιστά εξ ορισμού θνησιγενές…
