Πήγε στη Βουλή με μια τροπολογία, η οποία έλεγε ότι για τις άδειες των καναλιών απαιτείται η «αιτιολογημένη» γνώμη του ΕΣΡ για αριθμό αδειών, τιμή εκκίνησης του διαγωνισμού κ.λπ. Στην πορεία εξαναγκάστηκε να αφαιρέσει το «αιτιολογημένη» και να το κάνει «σύμφωνη». Αυτή είναι η λέξη. «Σύμφωνη», τρία φωνήεντα, τέσσερα σύμφωνα, και μια διαπίστωση: το σύστημα, αυτό το σύστημα Μαξίμου που ταλαιπώρησε για περίπου δύο χρόνια τη χώρα, βρίσκεται, είναι φανερό, σε διαδικασία αποδρομής. Και όλα όσα συνέβησαν χθες στη Βουλή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμη βήμα (ταχύ) προς την έξοδο.
Τούτου δοθέντος, γιατί εγώ δεν κρατάω κακίες, ας μου επιτραπεί να του αφιερώσω εξαιρετικά απόσπασμα από ένα σπουδαίο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου, υπό τον τίτλο «Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη» –το τραγούδησε, θυμίζω, μοναδικά ο Δημήτρης Χορν:
Πες μου μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη,
σε λίγο πια θα φέξει,
θα ‘ρθει η χλωμή αυγή.
Κοντεύει έξι,
ας πούμε αυτή τη λέξη
που ‘χει στα χείλη μπλέξει
και δεν τολμά να βγει.
Ο ουρανός, ο μεγάλος ουρανός
είν’ ακόμα σκοτεινός
και η νύχτα κυλά.
Μα εκεί ψηλά
κοίτα έν’ άστρο που δειλά
μοναχό φεγγοβολά και μας χαμογελά.
Κάμποσοι
Αυτό το ίδιο παλικάρι τώρα, ο «ταλαντούχος κύριος Παππάς» που θυματοποιεί τον εαυτό του ότι τάχα μου του «την πέφτει» η διαπλοκή, φαίνεται να πιστεύει πως μέσω αυτής της (αυτο)θυματοποίησης θα αποφύγει τις απαντήσεις για το τι ακριβώς έκανε στη Βενεζουέλα με τον Κύπριο την καταγωγή δικηγόρο κύριο Αρτέμη Αρτεμίου. Χθες το πρωί στον Σκάι δήλωσε ότι αυτό ήταν «πολιτικό ταξίδι» και (στη διάρκειά του) «αναπτύξαμε ιδέες και δυνατότητες συνεργασίας».
Επειδή δεν είδαμε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού, όπως και του δεύτερου που πραγματοποιήθηκε, μήπως θα μπορούσε να γίνει λιγάκι πιο σαφής; Τι «ιδέες» αναπτύχθηκαν με τους εκπροσώπους μιας κυβέρνησης όπως αυτή της Βενεζουέλας, όταν εκείνη την περίοδο δεν ήταν καν βουλευτής –ήταν απλώς διευθυντής του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ποιες «δυνατότητες» συνεργασίας; Σε ποιο πεδίο θα αναπτύσσονταν αυτές οι συνεργασίες μεταξύ μιας κυβέρνησης και ενός κόμματος από μια μακρινή χώρα της Ευρώπης, διότι έτσι όπως το είπε ακούστηκε ιδιαίτερα αμφίσημο.
Το δεύτερο και πιο αμφίσημο, κατά τη γνώμη μου, είναι το ακόλουθο που είπε, στο πλαίσιο πάντοτε της (αυτο)θυματοποίησής του: «Εχω δει 100 – 150 επενδυτές, τι να κάνω δηλαδή, να κυνηγάω την κάθε σπέκουλα που εκτοξεύεται εναντίον μου;».
Οχι, δεν λέει κανείς τίποτε τέτοιο, προς Θεού. Αλλά αν έχει δει 100 – 150 επενδυτές, καλό θα είναι να έλεγε πού και πότε τους συνάντησε όλους αυτούς. Αν τους είδε στο γραφείο του στο Μεγαρο Μαξίμου, όπως λογικά θα έκανε καθένας στη θέση του, αυτοί κάπου είναι καταγεγραμμένοι –στο Μεγαρο Μαξίμου ουδείς εισέρχεται χωρίς άδεια και χωρίς να καταγραφεί από τους αστυνομικούς ελέγχου στην είσοδο. Υπάρχει, λέω εγώ τώρα ο περίεργος, κάποιος κατάλογος αυτών των κυρίων ή κυριών, που συνάντησε; Αν υπάρχει, εδώ είμαστε να τον δημοσιεύσουμε. Οχι 100, ούτε 50 – 30 ας πούμε, πάλι πρόθυμοι είμαστε, εγώ δηλαδή…
Αναζητώντας εξήγηση
Το άλλο που έχω να παρατηρήσω σχετικά με τον «ταλαντούχο κύριο Παππά» και τα όσα δηλώνει, είναι το ακόλουθο: αν συνάντησε, στον περίπου έναν χρόνο και κάτι μήνες που έχει αυτή τη χορηγηθείσα από τον Πρωθυπουργό Τσίπρα αρμοδιότητα, 100 – 150 επενδυτές, τότε δεν είναι καθόλου «ταλαντούχος». Για να είμαι και πιο ακριβής δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά και πρέπει ο Πρόεδρος Αλέξης επειγόντως να την αναθέσει σε κάποιον άλλο –φαντάζομαι θα το κάνει στον προσεχή ανασχηματισμό, χωρίς να περιμένει τη δική μου επισήμανση.
Διότι, αν συναντάς 100 – 150 επενδυτές και από τις προτάσεις που σου έχουν υποβάλει δεν έχει τελεσφορήσει ούτε μία (αριθμός 1) επένδυση, τότε δύο τινά συμβαίνουν: ή πρόκειται για τυχάρπαστους (λαμόγια κατά το κοινώς λεγόμενο) ή κάτι δεν κάνεις καλά εσύ.
Οποια εξήγηση δοθεί, δεκτή εκ των προτέρων…
Περιμένοντας
Τέλος, στην ίδια συνέντευξη ο υπουργός Παππάς απέφυγε επιμελώς να αναφέρει πως σε αυτό το «πολιτικό ταξίδι» στη Βενεζουέλα πήγε μαζί με τον νομικό εκπρόσωπο της Μότορ Οϊλ καθώς και με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του Ομίλου Βαρδινογιάννη. Είπε μόνο ότι «ο κ. Αρτεμίου είναι αρμόδιος να αποκαλύψει ό,τι θέλει για την επιχειρηματική του δραστηριότητα». Για τον άλλο, το στέλεχος του Ομίλου Βαρδινογιάννη (γνωρίζω το όνομά του…) απέφυγε να πει οτιδήποτε. Λέξη.
Μόνο του πήγε το συγκεκριμένο στέλεχος; Οχι βέβαια. Κάτι τέτοιο θα ήταν έως και κουτό να το ισχυριστεί κανείς.
Θα απαντήσει λοιπόν κάτι επ’ αυτού;
Προσωπικά θα περιμένω. Και θα ρωτάω φυσικά. Επίσης τον ενημερώνω, μήπως και του διαφεύγει, ότι ο κ. Αρτεμίου ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγχωμένος με όλα αυτά, και φοβούμενος ότι θα πληγεί επαγγελματικά από τον συνεχιζόμενο θόρυβο, είναι έτοιμος να μιλήσει.
Αν δεν το έχει κάνει ήδη…
Κρίμα…
Είχα μια εκτίμηση στο πρόσωπο του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, αλλά κινδυνεύω να τη χάσω –ειδικά μετά την πληροφόρηση που είχα προ ημερών ότι σε εκείνον ανήκε η φαεινή ιδέα να εισηγηθεί στον ευρισκόμενο σε προφανές αδιέξοδο Πρόεδρο Αλέξη να προτείνει τον Βύρωνα, Μπάιρον για τους λίγους πλέον φίλους του, Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ.
Χθες όμως κλονίστηκε σοβαρά η εκτίμηση που είχα στον Πρόεδρο Νίκο (Βούτση), ακούγοντάς τον να διατυπώνει την άποψη ότι οι άδειες των καναλιών θα έπρεπε να είναι τρεις! Ούτε καν τέσσερις που επιμένει ο υπουργός Παππάς.
Κρίμα, αληθινά κρίμα…
(Διερωτώμαι γιατί δεν διευκρίνισε ότι στην πραγματικότητα εννοεί μία, δεδομένου ότι έχουμε την ΕΡΤ και το κανάλι της Βουλής. Ή και καμία αφού η ΕΡΤ έχει ήδη τρία κανάλια, άρα τι χρειάζονται τα υπόλοιπα…).
Οικογενειακώς
Πριν κλείσω, πρέπει να αναφέρω ότι από χθες το μεσημέρι έχω αναστατωθεί. Διότι σε τυχαία συνάντηση που είχα στην οδό Κανάρη στο Κολωνάκι ενημερώθηκα από έναν κύριο ο οποίος, ως γνωρίζων πρόσωπα και καταστάσεις, με διαβεβαίωσε σχετικά ότι κακώς τα φώτα έχουν πέσει μόνο στον έναν εξάδελφο. Υπάρχει και δεύτερος. Από το άλλο σόι. Πολύ πιο «ζωηρός», εργώδης και «φαντεζί» σε ιδέες για το πώς «κινούνται» τα «θέματα» στις «δύσκολες» εποχές που ζούμε ώστε να μην υπάρξουν μελλοντικά «ατυχήματα» τύπου λίστες, whatever papers κ.λπ.
–Πηγαίνει και αυτός ταξίδια; ρώτησα τον κύριο που προανέφερα.
–Δεν χρειάζεται, κάνει δουλειά γραφείου, μου απάντησε.
Επί του παρόντος το καταγράφω απλώς, αλλά ως είναι φυσικό έχει εξαφθεί ήδη ζωηρά το ενδιαφέρον μου…
