Ηθελα τόσο να γράψω σήμερα για το βιβλίο που διάβασα χθες βράδυ, αλλά ξυπνάς κι έρχεται η πραγματικότητα και σε τραβάει απ’ το μανίκι.

Μήνες τώρα ζούμε το παράλογο να μας βγάζει γλώσσα, τη δημόσια ζωή να σέπεται κρεμασμένη στα μανταλάκια.

Δεν γίνεται. Μάλλον έχει δίκιο ο Καμμένος. Μας ψεκάζουν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Η Ευρώπη στην Εντατική, το Μπρέξιτ δεν ξέρει πώς να το κουμαντάρει η Τερίζα, ο Τραμπ παίρνει κεφάλι, η Μέση Ανατολή φλέγεται, ο κόσμος πάει να γκρεμιστεί κι εμείς εδώ και μήνες τώρα έχουμε τον καημό του Παππά (Νίκος το μικρό του) να κλείσει τα κανάλια, να μας τα κάνει τέσσερα.

Κόβονται συντάξεις, η ανεργία στα ύψη, οι επενδυτές ούτε να μας φτύσουνε, το κράτος σέρνεται σαν λαβωμένος βροντόσαυρος κι εμείς όλη μέρα με τον νόμο του Παππά στο στόμα.

Οχι. Δεν είναι παράκρουση ομαδική, είναι επιδημία. Και τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται με πρόοδο γεωμετρική. Εχει ρίξει πολύ κόσμο στο κρεβάτι. Οποια τηλεόραση ν’ ανοίξεις, ραδιόφωνο στο σπίτι, στο ταξί, στο αυτοκίνητο μάς παίζουν όλοι τον Παππά.

–«Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού ‘ναι ο παπάς;».

Να τος ο Παππάς. Περιφέρεται στα κανάλια μ’ ένα ύφος υπεράνω πάσης υποψίας και διατείνεται μετ’ επιτάσεως ότι δεν είναι όλος ο νόμος πια αντισυνταγματικός. «Να, ας πούμε απ’ τη μέση και κάτω, μέχρι το γόνατο εκεί στο σανέλ του, έχει κάποια σημάδια συνταγματικότητας. Καλά το πέλμα δεν το συζητώ είναι όλο συνταγματικό μασίφ.

Στον λαιμό έχουμε μερικές κοκκινίλες που είναι προς εξέταση, τις έχουμε στείλει για βιοψία κατά Βενεζουέλα μεριά, αλλά το ντεκολτέ είναι όλο σκέτο Σύνταγμα, και με την κάτω πλατεία μέσα».

Βρε είμαστε με τα καλά μας; εδώ καιγόμαστε, βαρκούλες μου πού πάτε.

Κι όμως, όλη η κυβέρνηση σου λέει αν δεν λυθεί το μέγα πρόβλημα που άνοιξε ο Επικρατείας δεν έχει ανασχηματισμό, δεν έχει τίποτα. Ακίνητοι όλοι. Ακίνητοι.

Και κάθονται όλοι στο Υπουργικό Συμβούλιο μαρμαρωμένοι σαν στοπ καρέ θρι ντι, σε πόζες ανοίκειες, εφιαλτικές, με τα μάτια ορθάνοιχτα και τη σκέψη μουγκή να περιμένουνε τη μοίρα τους. Μόνο κάθε τόσο ξεπαγώνουν την κυβερνητική εκπρόσωπο και τη βγάζουν στον αέρα να μας καθησυχάσει ότι δεν βγήκανε τα τανκς. Είδατε λέει εσείς κανένα τανκ;

Αμ αν το δούμε θα ‘ναι αργά. Πολύ αργά μαντάμ.

Βέβαια είμαι κι εγώ λίγο προκατειλημμένος απέναντί της.

Δεν ξέρω, είναι κι αυτό το λαρυγγικό στη φωνή της που μου σπάει τα νεύρα. Αυτό το γλου-γλου-γλου που ακούγεται κάτω από τις φράσεις. Αυτό της γαλοπούλας. Είναι προσωπικό το παραδέχομαι και καθόλου πολιτικώς ορθόν, αλλά τα νεύρα μου τσατάλια. Να μην την πω την αμαρτία μου;

Οχι δεν θα την πω Βορειοκορεάτισσα την κυρία Γεροβασίλη όπως ο κύριος Πορτοσάλτε στον Σκάι, αν και τον καταλαβαίνω. Εγώ θα αρκεστώ στο Γαλοπούλα, άλλωστε Χριστούγεννα έρχονται δεν ξέρει κανείς…

Τι να πω;

«Το γαρ πολύ του κυβερνάν

γεννάει παραφροσύνη.

Το διάβασα στον Παλαμά

Το βρήκα στο Δροσίνη».