H πρώτη γνωριμία με τον (προπονητή) Γιάννη Πετράκη έγινε περίπου προ δεκαετίας. Ο δρόμος με πήγε στο Μενίδι και εκεί ο Αχαρναϊκός υποδεχόταν τον άγουρο (σε υψηλές πτήσεις) Αστέρα Τρίπολης.
Το στείρο 0-0 δεν άφησε πολλές αναμνήσεις –τουλάχιστον όχι τόσες όσες συνδυάστηκαν με το πέρασμα της συγκεκριμένης ομάδας από Γ’ και Δ’ Εθνική. Ούτε ο Πετράκης έδειχνε κάτι ξεχωριστό. Στις μικρές κατηγορίες ο Αστέρας μοίραζε γκολ, όπως καλή ώρα έκανε κάποτε με ξεγυρισμένη τεσσάρα στο Ρουφ. Ο φιλόδοξος Πετράκης απολάμβανε να ανεβαίνει τα σκαλιά και να μεγαλώνει μαζί με την ομάδα. Ωσπου το 2006 το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο. Στην Τρίπολη οι ψίθυροι ήταν αρκετοί, οι μουρμούρες περισσότερες και έτσι ο έλληνας κόουτς αποχώρησε με προορισμό τη γενέτειρά του, το Ρέθυμνο. Πισωγύρισμα; Πείτε το κι έτσι. Αλλά ήταν πείσμων. Σε όλα του. Μόνο έτσι άλλωστε μπορεί να προχωρήσει ένας ποδοσφαιράνθρωπος που δεν διαθέτει το βαρύ βιογραφικό ενός παίκτη – σταρ. Ο Πετράκης παλεύει με αντιξοότητες, αποφεύγει τις δημόσιες σχέσεις και με την πάροδο του χρόνου μεταλλάσσεται.
Θα λέγαμε πως κομβικό σημείο για την καριέρα του ήταν μια ακόμη επιλογή του να αφήσει την Κρήτη. Αν στην Αρκαδία πήγε σχετικά νέος και όχι απόλυτα συνειδητοποιημένος, στην Παμβώτιδα εμφανίστηκε αρματωμένος ψυχολογικά. Με επαρκή αποθέματα, όχι μόνο για να συμβιώσει με τον πρόεδρο Χριστοβασίλη, αλλά και να αντέξει μια δύσκολη ομάδα: τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ηδη συμπλήρωσε 96 ματς στον πάγκο, από το 2014 βρίσκεται εκεί και όλοι τον παραδέχονται. Δεν θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο που αποχώρησε από τον Εργοτέλη με προορισμό μια μεγαλύτερη σε δυναμική ομάδα. Ακόμη και το μουστάκι, ενθύμιο προφανώς της νιότης και της κρητικής καταγωγής, έγινε παρελθόν και ο κόουτς λανσάρει αξύριστο λουκ.
Καλός στην τακτική και στην προσέγγιση των αγώνων, έχει ένα ακόμη θετικό στοιχείο που του βγαίνει: μπορεί να παίρνει το 100% από τους ποδοσφαιριστές, δίνει ομοιογένεια στο σύνολο, κρατάει σειρά προτεραιότητας και πάντα περιμένει κάποιος να πάρει τη θέση ενός που αποχωρεί. Και μην πιστέψετε ότι έχουν φύγει λίγοι από τον ΠΑΣ τα τελευταία χρόνια. Μόνο το τελευταίο καλοκαίρι μετρήσαμε τους Ιλιτς, Στρούνα, Μανιά και Τσουκαλά, ενώ πρέπει να προσθέσουμε και τους Βελλίδη, Κολοβέτσιο, Χαρίση, Κοροβέση, Τσάβες. Σε μια ομάδα τύπου ΠΑΣ, οι απώλειες μόνο λίγες δεν μπορεί να θεωρηθούν. Στα χέρια του πλάθονται νέα ταλέντα. Ο ΚοζOρώνης, που είναι πλέον 24, κάνει όλο το παιχνίδι και δικαιώνει τον κόουτς που είχε και στον Εργοτέλη. Ο Γιάκος. Ο Γαρουφαλλιάς. Ο Μπουκουβάλας. Κοντά τα λαβράκια από το εξωτερικό –πάντα τέτοια έβρισκαν στα Γιάννινα! Δεν θυμάστε την απίστευτη κλάση των Αργεντινών που έδωσαν το προσωνύμιο «Αγιαξ της Ηπείρου» στον ΠΑΣ τη δεκαετία του ’70; Ακόστα, Μαμπουλού, Πέδρο Κόντε, Βιδάλ, Ζάιρο, δεν έχουν ανάλογη κλάση και ούτε μπορούν να γίνουν συγκρίσεις. Βγαίνουν, όμως, σταδιακά ως μεταγραφές και η ομάδα πετάει, όντως μια ανάσα από την κορυφή της Σούπερ Λίγκας!
Ποιος το περίμενε; Ισως και ο Πετράκης να ξαφνιάζεται. Δρέπει, ωστόσο, τους καρπούς της προσπάθειάς του. Κρατά χαμηλά το κεφάλι. Γιατί γνωρίζει πως οι στραβές θα έρθουν και το ενδεχόμενο να κάνει κοιλιά μια ομάδα που άρχισε νωρίς τη σεζόν ένεκα των ευρωπαϊκών υποχρεώσεών της είναι ορατό. Τότε πρέπει να αντέξει το σκάφος. Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, ας απολαύσουν στην Ηπειρο την επέλαση μιας δυνατής ομάδας.
