Αλλος για τον θώκο;

Κουίζ κατόπιν ανασχηματισμού: Ποιοι δύο πρώην υπουργοί Πολιτισμού δεν έκοψαν μεν το νήμα για το χρίσμα του υπουργείου Πολιτισμού (ο ένας, μάλιστα, παρότι έβαλε λυτούς και δεμένους για να επιστρέψει στη θέση), αλλά δεν τους αποκλείσθηκε σκιώδης ρόλος στη «νέα εποχή»; Οι ευρόντες θα επιχορηγηθούν όσο και ο πολιτισμός…

Μαθήματα κοινωνικής Ιστορίας. Ή κάπως έτσι. Και μαθήματα ελληνικής Ιστορίας. Θεατρικά. Μέσα από το εμβληματικό «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και μέσα από το «Με δύναμη από την Κηφισιά» του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά. Με κοινή, σκηνοθετική, υπογραφή του Θανάση Παπαγεωργίου. Αρχής γενομένης από τη Στοά του, όπου η «Δύναμη» έχει πρόσωπα και φόρα γένους θηλυκού και συνεχίζει ύστερα από λίγες παραστάσεις στην προηγούμενη σεζόν. Ηταν άλλωστε ένας από τους –αρκετούς –Κεχαΐδηδες της προηγούμενης θεατρικής σεζόν. «Οι γυναίκες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτό το έργο» μου λέει ο σκηνοθέτης, που πέρυσι σκηνοθέτησε στο Εθνικό το «Πανηγύρι» και συμμετείχε στις επιτυχημένες «Δάφνες και πικροδάφνες», μαζί με τους Γιώργο Κιμούλη, Πέτρο Φιλιππίδη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη (στο Μουσούρη). «Βλέπω ότι είναι ένα θέμα ανεξάντλητο» προσθέτει (και δη με τον άνδρα «καταλυτικά απόντα»), παρατηρώντας με θαυμασμό τη γνώση του Κεχαΐδη (είναι βεβαίως και η συμβολή της Ελένης Χαβιαρά) στη γυναικεία ψυχολογία. «Την προσεγγίζει και κατά κάποιον τρόπο την κρίνει, πέρα από την παρατήρηση, αγαπησιάρικα, όχι με κακή πρόθεση ή στα όρια του κουτσομπολιού. Εχουν μια μαγεία τα έργα του Κεχαΐδη» καταλήγει μιλώντας για την παράσταση της Στοάς με τις Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Χριστίνα Πλατανιώτη, Ελευθερία Στεργίδου. Μαγεία που είχε αναδείξει και είχε κάνει μεγάλη επιτυχία –πρώτος –ο αξέχαστος Λευτέρης Βογιατζής στο θέατρό του, το 1994-95, με τις Αμαλία Μουτούση, Αννέζα Παπαδοπούλου, Μαρία Κατσιαδάκη, Μαρία Σκουλά.

Διακόσια δέκα κοστούμια, εξήντα σκηνές/χώροι. Αυτό είναι το θεατρικό «πολυβόλο» που φέρει τον τίτλο «Το τρίτο στεφάνι», που σκηνοθέτησε –δουλεύοντας εντατικά για ένα τρίμηνο –ο Θανάσης Παπαγεωργίου στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης για το ΚΘΒΕ. Παράσταση που μετράει ήδη 9.500 θεατές σε 18 παραστάσεις (ή τρεις βδομάδες) και είναι από τις επιτυχίες της δεύτερης κρατικής σκηνής. Ο σκηνοθέτηςδούλεψε πάνω στη θεατρική διασκευή του εμβληματικού μυθιστορήματος του Κώστα Ταχτσή –που ο ίδιος το είχε χαρακτηρίσει «σύγχρονη ελληνική (ιλαρο)τραγωδία» –από τους Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Νιάρχο, μεγάλη επιτυχία του Εθνικού από το 2009-10. Και πάνω στις δύο περιστροφικές σκηνές που έστησε ο Γιώργος Πάτσας στο σκηνικό του, μέσα στη μουσική του ταλαντούχου Δημήτρη Μαραμή. «Το ευχαριστήθηκα πολύ» είναι η πρώτη ατάκα του σκηνοθέτη για την παράσταση που σηματοδοτεί και την πρώτη συνεργασία με το ΚΘΒΕ της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον ρόλο της κυράς Εκάβης, στην οποία είδε στις ηρωίδες του Νίνα και Εκάβη (που είχε ενσαρκώσει η Λήδα Πρωτοψάλτη στην τηλεοπτική σειρά κατά Γιάννη Δαλιανίδη, μαζί με τη Νένα Μεντή) «δύο γυναίκες να παραληρούν και μέσα από αυτό να σκιαγραφείται η εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίαςέως μετά τον Εμφύλιο). Οσο για την εξέλιξη των ηρώων; «Στο τέλος φτάνεις να αναρωτιέσαι ποια είναι η εξέλιξη στ’αλήθεια; Φτωχοί ήταν, φτωχοί παρέμειναν».
Ο Οδυσσέας και τ’ άλλα παιδιά. Νόστος, είπατε; Ας μιλήσουμε (και) για νόστο. Και πατρίδα, και ταυτότητα, και εξορία. Πάντως η Φένια Παπαδόδημα (φωτογραφία), πολυπράγμων καλλιτέχνις, ηθοποιός και μουσικός, μαζί με τη γαλλίδα ηθοποιό Αν Καντινό (με την οποία συνέπραξαν στο Παρίσι και σε περιοδεία και σε παράσταση με άξονα το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και την «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ), στο πλαίσιο της ενασχόλησής της με το θέμα στο Elaionas Festival (που είναι εν προκειμένω συνοδοιπόρος με το Γαλλικό Ινστιτούτο), ετοιμάζεται στις 8 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Λέξεις επί Σκηνής» του Γαλλικού Ινστιτούτου, να παρουσιάσει εκεί το μουσικοθεατρικό «Είμαι ο Οδυσσέας/Je suis Ulysse» μαζί με το Grace Flowers Quintet. Η ομηρική «Οδύσσεια» είναι μόνο η αφετηρία. Ακολουθούν αποσπάσματα από κείμενα του ελληνιστή Ζακ Λακαριέρ (η Παπαδόδημα θα στήσει στο Εθνικό, την άνοιξη, και το «Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια του…»), τη φιλοσοφική «Νοσταλγία» της Μπάρμπαρα Κασάν, το ημερολόγιο του Χρήστου Αγγελάκου για τους πρόσφυγες. Παράλληλα με το στρογγυλό τραπέζι «Ψυχή και πόλις – Νόστος και Οδυσσέας» με τους Αρη Ασπρούλη (που συνέπραξε με την Ιόλη Ανδρεάδη στο επιτυχημένο «Young Lear»), ο Γιώργος Παλαμιώτης (επίσης του δραστήριου Elaionas Festival), ο Νίκος Ξυπολητάς κ.ά. Και αυτό ενώ η Φένια Παπαδόδημα ετοιμάζει νέο CD με τραγούδια της –στα ελληνικά –και κλήθηκε να ενδυθεί έναν ρόλο που ήδη έχει ερμηνεύσει, στο Théâtre de la Tempête (Θέατρο της Θύελλας) στο Παρίσι, με τον διευθυντή του Φιλίπ Αντριάν: εκείνον της Εστέρ στο «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, έργο που ο Σταμάτης Κραουνάκης, με τις ευλογίες των Γάλλων, μεταπλάθει δημιουργικά σε όπερα για το Θέατρο Τέχνης (από Ιανουάριο), σε σκηνοθεσία της διευθύντριάς του Μαριάννας Κάλμπαρη.

Τα φάλτσα καιο συμβολαιογράφος

Τρέχει και δεν φτάνει ο – δραστήριος – Γιάννος Περλέγκας. Μετά τον επιτυχημένο «Αδαή και τον παράφρονα» του Τόμας Μπέρνχαρντ, μόλις παρέδωσε το «Ενθύμιον» κατά Στέφεν Τέμπερλι, στη μία από τις πέντε θεατρικές εκδοχές για τα… φάλτσα της θρυλικής «σοπράνο» Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (την ενσάρκωσε στο σινεμά η Μέριλ Στριπ), με τη Ναταλία Τσαλίκη, εκπαιδευμένη μήνες τώρα στα φάλτσα της όπερας, και τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, πιανίστα της ώριμης «σοπράνο», ανέγγιχτης από τα 18 της όταν κόλλησε σύφιλη από τον πρώτο της σύζυγο. Που «γαντζώνεται μόνο από τη μουσική είτε για να αποφύγει είτε για να αντέξει τη ζωή» όπως μου λέει ο σκηνοθέτης Γιάννος Περλέγκας. Ο ίδιος έχει βουτήξει με χαρά, ως «ο 35ος συμβολαιογράφος», στις πρόβες με τον Βασίλη Παπαβασιλείου για τη νέα παράσταση, μετά το επιτυχημένο «Σιχτίρ ευρώ…» στο Θέατρο Τέχνης, «Relax… Mynotis» (από 18 Νοεμβρίου). Με βάση την ιστορία του Αλέξη Μινωτή, που στη διαθήκη του άφησε σε 40 ανθρώπους από 100 έως 200 δραχμές. «Ο Αυτός», όπως ονομάζεται ο ήρωας του Βασίλη Παπαβασιλείου, που υπαγορεύει τη διαθήκη του, γίνεται αφορμή για να κατεβούν στο «νεοελληνικό υπερπέραν», σε ένα «απίθανα ποιητικό, χιουμοριστικό, βαθιά υπαρξιακό τριπάκι» όπως λέει ο Γιάννος Περλέγκας (φωτογραφία). Σε έναν διάλογο κατά τους πλατωνικούς, τους νεκρικούς ή τους φιλοσοφικούς του Ντιντερό. Και αυτά προτού ντυθεί Σγαναρέλο (τον Ιανουάριο) στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου, κατά Μιχαήλ Μαρμαρινό, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, με τον Χάρη Φραγκούλη – Δον Ζουάν.

Τελευταία Νέα