Η φωτογραφία με τον Ιβ Μοντάν επικεφαλής πορείας είναι από τις εμβληματικές της φοιτητικής εξέγερσης τον Μάιο του 1968 στο Παρίσι. Αλλά στον σχεδόν μισό αιώνα που έχει μεσολαβήσει από τότε, πολλά έχουν αλλάξει στη σχέση των διασήμων της τέχνης με το κοινό. Για παράδειγμα, λίγοι ήξεραν εκείνη την εποχή ότι ο Μοντάν απατούσε τη Σιμόν Σινιορέ με τη Μέριλιν Μονρόε. Κι ακόμη λιγότεροι ενδιαφέρονταν. Και άντε, πες και το ήξεραν. Τι να το κάνουν; Σε ποιον να το πουν; Στους φίλους, στους γείτονες, το πολύ σε μια βεγγέρα. O μύθος του καλλιτέχνη ήταν ακόμη περιφρουρημένος.

Σήμερα, η ανάπτυξη των ΜΜΕ και κυρίως η έκρηξη των social media έχει κρεμάσει τις ιδιωτικές ενασχολήσεις και τις ζωές των διασημοτήτων στα μανταλάκια. Οι μύθοι δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο τής, έστω και virtual, επέλασης στην καθημερινότητά τους. Ετσι, ο κάθε καλλιτέχνης κουβαλάει μαζί με τη λάμψη του και τις σκιές του. Ή ό,τι τέλος πάντων το κοινό ερμηνεύει, κατά περίσταση, ως σκιά. Φαντάζομαι ότι η Λυδία Κονιόρδου θα τα έλαβε αυτά υπόψη της όταν αποφάσιζε να ενδώσει στην πολιτική εξουσία (πολύ πιο εφήμερη και εύθραυστη από την καλλιτεχνική, ειδικά την τόσο στέρεα και άξια δική της). Και έτσι θα άντεξε, αυτή που έχει γνωρίσει μόνο το χειροκρότημα, τη χλεύη για το βίντεο που καθαρίζει αύρα και που τόσο καιρό κανείς δεν του έδινε σημασία. Ελπίζω μάλιστα, η ιδανική «Αντιγόνη», να αντέξει και το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο στο πλευρό του Παύλου Πολάκη, ενός Κρέοντα σε έκδοση «εμαγκεψάμην».

Τελευταία Νέα