Η πολιτική είναι θέατρο. Αυτό ισχύει καθ’ υπερβολήν την επομένη ενός ανασχηματισμού και το θυμηθήκαμε πράγματι χθες. Σε υπουργικά γραφεία κατά μήκος και κατά πλάτος των Αθηνών διαδραματίστηκαν μονόπρακτα με δύο πρωταγωνιστές, τον εισερχόμενο στη σκηνή και τον εξερχόμενο. Το έργο ήταν κατά τόπους διαφορετικό. Αλλοτε ο εξερχόμενος έφευγε για άλλο υπουργείο και άλλοτε πήγαινε πίσω στη Βουλή. Αλλοτε η μετακίνηση σε άλλο χαρτοφυλάκιο ήταν ευπρόσδεκτη και άλλοτε προκαλούσε βαρυθυμία.
Ως είθισται επί σκηνής, ειπώθηκαν και μερικές κουβέντες παραπάνω. Και ως συνήθως, οι πρωταγωνιστές λησμόνησαν τα συμφραζόμενα. Ας πούμε μέχρι προχθές δεν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα που οι ΑΝΕΛ συγκυβερνούσαν. Ξαφνικά, με το που κάποιοι βρέθηκαν εκτός καρέκλας, η συντηρητική νεορθόδοξη συνιστώσα της πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης έγινε δακτυλοδεικτούμενη. Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι όλα είναι απολύτως σχετικά ή μάλλον υποκειμενικά. Οτι δηλαδή εξαρτώνται από τη θέση ενός προσώπου.
Φυσικά, όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Σε ανασχηματισμούς κυβερνήσεων άλλων κομμάτων στο παρελθόν. Οσο παραπάνω μένει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τόσο περισσότερο μοιάζει με τους προκατόχους του. Και ο νοών νοείτω.
