Η σκληρή πραγματικότητα είναι καλύτερη από την ψευδή ελπίδα. Ηρθε ο καιρός οι αθεράπευτα ονειροδίαιτοι του Παναθηναϊκού να αντιληφθούν πως το κυνήγι της χίμαιρας δεν έχει καμία αξία στην πεζή πραγματικότητα του λαϊκού αθλήματος.
Από την Κυριακή το βράδυ ακούω κατάρες και οδυρμούς για τον Αντρέα Στραματσόνι και κάτι «go home» με βλαχοαγγλική προφορά που αιωρούνται στον αέρα της Λεωφόρου.
Γιατί, κύριοι, καταριέστε τον συμπαθή ιταλό προπονητή; Πριν αφιχθεί στο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν γνωστό πως οι ήττες του στη Serie A ήταν περισσότερες από τις νίκες. Ηταν επίσης γνωστό πως είχε υπογράψει ως προπονητής της Ιντερ μερικές από τις πιο βαριές ήττες στην ιστορία των Νερατζούρι.
Το μόνο σοβαρό διαπιστευτήριο του Στραματσιόνι ήταν η συμπάθεια που έτρεφε προς το πρόσωπό του ο άλλοτε ηγέτης τoυ ιταλικού συλλόγου, ο Μάσιμο Μοράτι, για την καλή δουλειά που έκανε στην ομάδα Νέων.
Οσοι τον επέλεξαν, λοιπόν, γνώριζαν εξαρχής τις δυνατότητές του και τώρα ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ο Παναθηναϊκός έγινε μεγάλος γιατί στον πάγκο του έχουν καθήσει στο παρελθόν προπονητές παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Φέρεντς Πούσκας, ο Ιβιτσα Οσιμ, ο Καζιμίρ Γκόρσκι, ο Γιάτσεκ Γκμοχ και ο Στέφαν Μπόμπεκ.
Ο Γκουαρντιόλα δεν θα έρθει ποτέ στη Λεωφόρο, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά διαμάντια εκεί έξω.
