Αναζήτηση
Oσοι μεγαλώσαμε με τη μυθική φυσιογνωμία του Μαυρογιαλούρου θυμόμαστε ότι ο υπουργός Μαυρογιαλούρος ήταν τελικά ένα συμπαθητικό πρόσωπο. Κι αυτό επειδή αποδείχθηκε ότι είχε τσίπα.
Oταν αντιλήφθηκε το μέγεθος της εξαπάτησης των ψηφοφόρων και της κομματικής φαυλότητας στην οποία είχε συμπράξει άρχισε να μουντζώνει επειδή «υπάρχει και φιλότιμο».
Καλώς Ή κακώς, η σημερινή κυβέρνηση δεν παραπέμπει στον Μαυρογιαλούρο.
Oχι επειδή δεν είναι φαύλη ή επειδή δεν κοροϊδεύει τον κόσμο. Αλλά επειδή δεν έχει τσίπα.
Αποτελεί ίσως παγκόσμιο φαινόμενο ότι ο υπουργός και η παράταξη που (με απόφαση ανώτατου δικαστηρίου) πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη να οργανώνουν την καταπάτηση του Συντάγματος παρέχουν συμβουλές συνταγματικού ήθους στην αντιπολίτευση.
Και ταυτοχρόνως την απειλούν πως αν δεν τους κάνει το χατίρι θα επιμείνουν στην καταπάτηση του Συντάγματος επειδή (κατά τον συνταγματολόγο Πρωθυπουργό) ο αντισυνταγματικός νόμος που έφτιαξε η κυβέρνησή του «ισχύει».
Ελπίζω τουλάχιστον να συνειδητοποιούν ότι αυτά δεν είναι παρά ανόητες ψευτοπαλικαριές που άλλοτε βγάζουν γέλιο κι άλλοτε οδηγούν κατευθείαν στους κυρίους με τα γουνάκια.
Ο Μαυρογιαλούρος ούτε που είχε διανοηθεί τέτοια πράγματα.
Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά η αντιπολίτευση αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: ΕΣΡ που θα εφαρμόσει τον νόμο Παππά δεν πρόκειται να υπάρξει. Μακάρι λοιπόν να υπάρξει ΕΣΡ που να ασκήσει τον συνταγματικό ρόλο του.
Ούτως Ή άλλως, ο Πρωθυπουργός έκανε το δώρο στην αντιπολίτευση να κρατήσει στην κυβέρνηση τον «βερμουδιάρη» υπουργό. Ως εκ τούτου, επέτρεψε την παράταση και την εκμετάλλευση της στοχοποίησής του.
Τεκμήριο φιλίας ίσως αλλά και εκδήλωση απρονοησίας.
Διότι ούτε στον ύπνο τού Μητσοτάκη το πεσκέσι. Αν μάλιστα ακολουθήσει κι η πραμάτεια που συζητείται, τότε πολύ φοβούμαι ότι η βερμούδα στο Καράκας θα αποδειχθεί απλό στυλιστικό στιγμιότυπο.
Ούτως Ή άλλως, ακόμη περιμένουμε να μας εξηγήσει κάποιος από πού κι ώς πού ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος της αντιπολίτευσης πηγαίνει μυστικά «στο Καράκας για δουλειές» με αμφιλεγόμενη παρέα.
Προφανώς ο Πρωθυπουργός δεν θέλησε να αδειάσει τον συνεργάτη του στο μέτρο που ήταν ενήμερος για τις δραστηριότητές του. Το αντίθετο δηλαδή από εκείνο που έκανε με τον Φίλη.
Τι πέτυχε, όμως; Με τον έναν πρόσφερε στην αντιπολίτευση έναν εύκολο στόχο. Και με τον άλλον στο κόμμα του έναν εύκολο ήρωα.
Είναι άδικος ο επιμερισμός; Καθόλου. Διότι εκείνο που ξεχωρίζει τον εύκολο στόχο από τον εύκολο ήρωα είναι η τσίπα.
Η οποία, να το σημειώσω, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
