Μπορεί μεν η Τουρκία εσωτερικά να σπαράσσεται (αφενός από την εντεινόμενη κουρδική εξέγερση και αφετέρου με το ακατάσχετο ξήλωμα των κεμαλικών δομών και τις εκκαθαρίσεις των «γκιουλενιστών»). Την ίδια ώρα, όμως, ο Ερντογάν όχι μόνο δεν περιστέλλει, αλλά αντιθέτως προάγει ακάθεκτος και με σαφώς επιθετικές διαθέσεις τους εθνικιστικούς σχεδιασμούς του! Των οποίων ο επεκτατισμός αποτελεί απροκάλυπτο πρόσημο. Και των οποίων οι στρατηγικές στοχοθεσίες προσβλέπουν σχεδόν προς όλες τις κατευθύνσεις. α) Προς Ανατολάς. Συρία δηλαδή και Ιράκ. Μέρος των εδαφών των οποίων ορέγεται. β) Προς Δυσμάς. Ελληνική δηλαδή επικράτεια. Με κάποιες αιγαιωτικές περιοχές «πρώτο πιάτο»! γ) Προς Νότον. Κύπρος (ημικατεχόμενη ήδη) και οι πέριξ θαλάσσιες –και πολλά υποσχόμενες –οικονομικές ζώνες.

Τα «βήματα» του Ερντογάν

Κι ενώ οικονομικά η χώρα του δεν πάει καθόλου καλά (κυρίως λόγω της κατάρρευσης των τουριστικών εισροών αλλά και της ανάσχεσης πλειάδας αγορών), εντούτοις ο Ερντογάν με αλώβητα σύνδρομα οθωμανικής (γεωστρατηγικής) παλινόρθωσης:

1. Προχωρά σε νέα και στοχευμένη εξοπλιστική κούρσα «υψηλού κόστους». Δημιουργώντας προϋποθέσεις ανάταξης των τουρκικών επιθετικών δυνατοτήτων στο αμέσως επόμενο διάστημα. α) Με παραγγελίες νέων αεροπορικών σμηνών εξελιγμένης τεχνολογίας (στελθ) και τον ταχύρρυθμο εκσυγχρονισμό παλαιοτέρων. β) Με τη ναυπήγηση επιπρόσθετων ναυτικών μονάδων. Στις οποίες προεξάρχουν υλοποιήσιμα σχέδια για απόκτηση σύγχρονου «αεροπλανο-ελικοπτεροφόρου πολλαπλών δυνατοτήτων» όπως περιγράφεται από επαΐοντες αναλυτές σε διπλωματικές εκθέσεις. Η περάτωση του οποίου θα ανατρέψει άρδην τα περιφερειακά ισοζύγια. Και σε ό,τι αφορά τις αιγαιωτικές παραμέτρους. Κυρίως. Και ευρύτερα τις μεσογειακές ισορροπίες στην ανατολική εκδοχή τους. Οπου δηλαδή αναδύεται το νέο «Ελντοράντο» των υδρογονανθράκων.

2. Ενεργοποιεί ευρύ (νεότευκτο) πρόγραμμα δημιουργίας «ειδικών μονάδων ταχείας δράσης» (ή επέμβασης) στο πλαίσιο του στρατηγικού ρόλου που επιδιώκει να εξασφαλίσει και να ενεργοποιήσει αναλόγως. Κι αυτό, μετά τις έως και διαλυτικές τάσεις που προέκυψαν μεταπραξικοπηματικά και κυρίως λόγω των χωρίς προηγούμενο γενικών εκκαθαρίσεων που το καθεστώς του ακόμη και τώρα επιχειρεί, παρά την κατά κράτος καταστολή του εγχειρήματος ανατροπής του. Που «του ήρθε γάντι» όπως εκτιμούν ευρωπαϊκοί ηγετικοί κύκλοι. Οσον αφορά δηλαδή τα μοναρχικά του σύνδρομα.

Πέραν αυτών –και ως προέκτασή τους –όπως αναφέρεται σε διπλωματικές εκθέσεις για τις οποίες Αθήνα και Λευκωσία είναι αρκούντως ενήμερες: Μέρος αυτού ειδικά του σχεδιασμού αφορά την υποκατάσταση των επεμβατικών δυνατοτήτων της Τουρκίας στην Κύπρο, εφόσον (λόγω ενδεχόμενης λύσης) αναγκασθεί να αποσύρει τις κατοχικές δυνάμεις από την κυπριακή επικράτεια. Της οποίας θα επιμείνει μέχρι τέλους να αποτελεί εγγυήτρια δύναμη! Κάτι που αυτή τη στιγμή αποτελεί βασικό αγκάθι στις διεξαγόμενες διαπραγματεύσεις. Και για το οποίο, όμως, εμφανίζονται ήδη εναλλακτικές μεσολαβητικές προτάσεις. Με κύρια «λύση συμβιβασμού» τη διατήρηση τουρκικών εγγυήσεων, που θα αφορούν μόνο την τουρκοκυπριακή πλευρά. Την «ισότιμη» δηλαδή «συνιστώσα πολιτεία» τής υπό εκκόλαψη Κυπριακής Ομοσπονδίας.

Να σημειωθεί ότι σε κάποιες εκθέσεις αρμόδιων διπλωματικών αποστολών (αλλά και μεταξύ πολιτικών κύκλων σε κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες) δεν αποκρύπτονται ανησυχίες για τον «εξοπλιστικό πυρετό» της Τουρκίας. Που τον βλέπουν να συναρτάται «ακόμη και προς προθέσεις δημιουργίας τετελεσμένων» σε κάποιες περιοχές. Και είναι φανερό πως:

– Οσο δυσκολεύεται προς Ανατολάς και στριμώχνεται τόσο η επιθετική κακοβουλία θα εκτονώνεται προς Δυσμάς. Αυτή φαίνεται είναι η κρατούσα στους ίδιους κύκλους αντίληψη. Της οποίας η Αθήνα είναι από πολλού κοινωνός.

Από Μέση Ανατολή ώς Ελλάδα

Η προαγόμενη από το καθεστώς Ερντογάν υπεροπλία συμπίπτει όχι μόνο με τις δραματικές μετεξελίξεις της μεσανατολικής κρίσης, που τείνουν να υποτραπούν, αλλά και με τις τελευταίες (και επαναλαμβανόμενες) αμφισβητήσεις διεθνών συμφωνιών. Οι οποίες ουσιαστικά τείνουν να θέσουν ζητήματα έως και αναθεώρησης εδαφικών δεδομένων. Και επανοριοθέτησης της εθνικής κυριαρχίας, όσον αφορά ειδικότερα την Ελλάδα!

Οι αναφορές σε συγκεκριμένες αιγαιωτικές συστάδες, που θεωρούνται από τον τούρκο ηγέτη μέρος της φυσικής τουρκικής γεωγραφίας (αφού «οι φωνές του από τα τουρκικά παράλια μπορούν να ακουστούν στα νησιά»!) συνιστούν τεκμήριο έωλων προθέσεων. Που και αν δεν έχουν ενεργοποιηθεί, εντούτοις κατά τρόπο άμεσο (και προπαντός έντονο) ήδη έχουν εκδηλωθεί. Προδιαγράφοντας τα επέκεινα. Των οποίων ακριβώς ο εξοπλιστικός οίστρος αποτελεί δείκτη για το πώς μπορεί αυτές να εξελιχθούν. Με υλοποίηση δηλαδή όσων απειλητικών οριοθετούνται με τις (εν πολλοίς εκρηκτικές) εξάρσεις του νεοοθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού.

Τελευταία Νέα