Ο λαϊκισμός πέθανε. Ζήτω ο λαϊκισμός! Το ρεύμα μετά το 2010 είναι: ό,τι επιβάλλουν λυσσασμένα οι ιμάντες διαμόρφωσης και επιρροής πριμοδοτεί το αντίρροπο. Λες και τα κοινωνικά ρεύματα υπόκωφα και σιωπηλά περιμένουν στη γωνία και χαμογελώντας επιτελούν το αντίθετο από αυτό που πολλοί προσδοκούν ή φαντάζονται.
Ενα είδος τρολ ψήφου. Μια μορφή ριζοσπαστικής δυσαρέσκειας που αναζητά το πιο λοξό ή και συχνά αντιδραστικό κανάλι για να παροχετευτεί και να επιστρέψει σιωπηλή στον θρυμματισμένο –από τον νεοφιλελευθερισμό –κόσμο της.
Για να μην παρεξηγηθώ: η κρίση εκπροσώπησης δεν εκβάλλει σε προοδευτικές αναζητήσεις. Η χθεσινή ημέρα το απέδειξε περίτρανα. Υπάρχει όμως αυτή η υποτίμηση του προλετάριου ή του μεσαίου –ακόμη και η επιδεικτική προσπάθεια να μην τον βλέπουν –που μοιραία διαμορφώνει το νέο τοπίο. Ο συμπιεσμένος κόσμος δεν αποτελεί σήμερα μια προωθητική δύναμη με ευθύνη όλων των υπαρχουσών κυρίαρχων μοντέλων κοινωνικής οργάνωσης. Παράλληλα με το άρμα του αντιδραστικού ριζοσπαστισμού, όπου όλο και μεγαλύτερες μάζες δένονται, υπάρχει αυτή η κλιμάκωση στην απονομιμοποίηση των πολιτικών εκφράσεων και ταυτόχρονα η αναδίπλωση στον πιο παλιό περίκλειστο πυρήνα της ζωής: οικογένεια, σύνορα, μικρή κλίμακα. Ο Τραμπ, βαθύς λαϊκιστής, επένδυσε στη δομική αμφισβήτηση των ανοιχτών συνόρων, της αχαλίνωτης αγοράς. Αυτό δεν σημαίνει πως θα καταστρατηγήσει ο ίδιος δομικές συμφωνίες και στρατηγικές της χώρας του που αφορούν εκφράσεις της ανοιχτής οικονομίας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή η στρατηγική θα ήταν στη φαρέτρα και της Χίλαρι. Εξαίρεση, βέβαια, οι προοδευτικές τομές Ομπάμα που πιθανόν να ανασχεθούν.
Σύμφωνα με μια άποψη, ο Τραμπ θα περιχαρακώσει το εθνικό φρόνημα και θα φτιάξει ένα πύρινο ιδεολογικό τείχος. Παραδοξότητα της χώρας του: μοιραίο τμήμα της αμερικανικής στρατηγικής του αστισμού είναι οι αυτοκρατορικές παρεμβάσεις. Η επιδιαιτησία. Η παρέμβαση με όλα τα μέσα σε διεθνή θέματα. Σήμερα βέβαια ο κόσμος είναι πολυπολικός. Και διαφορετικός από τα 90s.
Η μαύρη Διεθνής που διαμορφώνεται αναδεικνύει ακόμη πιο πιεστικά τα διλήμματα. Μπρος ο Τραμπ, πίσω η κατάρρευση του καπιταλισμού. Είναι ζήτημα χρόνου η ανάδυση και ελληνογενούς Τραμπ, μπορεί και ως καρικατούρα. Μια απλή ζύμωση με τον ελληνικό λαό κάνει διακριτό πως η νέα προγραμματική διακήρυξη είναι εδώ γύρω ζωντανή και συμπαγής. Απομένει ο νέος της μεσίτης. Φόβος μαζί με νοσταλγία κοινωνικού κράτους. Κράμα αντιφατικό αλλά ερμηνεύσιμο. Η Αριστερά έχει τις δικές της ευθύνες σε όλο αυτό. Είτε να προσμετρηθεί ως μέρος του κόσμου που ανατέλλει αντιδραστικά. Είτε ως μέρος του κόσμου που θα ξαναδώσει ελπίδα.
