Το 2008, η Fed, η αμερικανική κεντρική τράπεζα, άνοιξε γραμμή ρευστότητας σε ξένες τράπεζες, όπως η ελβετική UBS ή η βρετανική Barclay’s, που θεωρούνταν συστημικές. Είναι κάτι που μαθεύτηκε αργότερα. Αντίστοιχα, η Ουάσιγκτον έχει ασχοληθεί πολύ με την Ελλάδα, κυρίως ως κίνδυνο για την ευρωζώνη, όπως είχε κάνει παλαιότερα με το Μεξικό ή την κρίση στην Ασία. Δεν είναι τυχαίο ότι, απερχόμενος από τον Λευκό Οίκο, ο Μπάρακ Ομπάμα ετοιμάζεται για μια βόλτα στην Ακρόπολη.
Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι η Αμερική είναι και η πολιτική εργαλειοθήκη του πλανήτη. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας μετα-δημαγωγός, πιο ευέλικτος από έναν Μπερλουσκόνι και λιγότερο στιγματισμένος από μια Λεπέν. Μετέτρεψε μάλιστα το ριάλιτι «Ο εκατομμυριούχος πρόεδρος» σε κυρίαρχο αφήγημα των αμερικανικών εκλογών του 2016. Στη φυσιογνωμία του ενσαρκώνεται η αμφισβήτηση που δέχεται το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο πάσχει σαφώς από κρίση νομιμοποίησης ιδίως στα μάτια μιας μεσαίας τάξης σε έκπτωση. Είναι το αόρατο χέρι της παγκοσμιοποίησης που μετακινεί τα πιόνια στην πολιτική σκακιέρα, αλλάζοντας τους συσχετισμούς και επηρεάζοντας την εξέλιξη της παρτίδας. Την ίδια ώρα, δεν είναι τόσο οι συμβατικές πολιτικές δυνάμεις όσο τα «ξύλινα τείχη» των αμερικανικών ΜΜΕ που έδωσαν τη μάχη κόντρα στον Τράμπ, με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ τους.
Αν κάτι ανέδειξε η εκστρατεία στις ΗΠΑ, ήταν η αδυναμία της Χίλαρι Κλίντον, η οποία χρειάστηκε πολλή βοήθεια από αυτούς που δεν ήταν φίλοι της, αλλά ήταν εξ ορισμού αντίπαλοι της ασχήμιας που ο Τραμπ εκφράζει. Μιας ασχήμιας που έρχεται.
