Μετά την αποπομπή του Νίκου Φίλη από το υπουργείο Παιδείας, τις αιχμές που άφησε εναντίον του Πρωθυπουργού και τη δήλωσή του ότι «οργανώθηκε και εκτελέστηκε συμβόλαιο πολιτικού θανάτου [τ]ου», η κυβέρνηση του απάντησε διά του νέου εκπροσώπου της (δεινού χρήστη της ταυτολογίας και της παρέλκυσης), με επίδειξη σκαιού κομματικού πατριωτισμού. «Ο Πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να επιλέγει τα κατάλληλα πρόσωπα. Το ποιος και πότε θα ανοίγει μέτωπα και ρήξεις είναι προϊόν συλλογικής απόφασης! […] Δεν βαραίνουν στην κρίση του Πρωθυπουργού πιέσεις από θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες» είπε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος. Οι δεσμοί κόπηκαν.

Ο Νίκος Φίλης ξέρει πολύ καλά πώς φέρεται το κόμμα σε όσους υπονομεύουν τη γραμμή. Ο ίδιος επικαλέστηκε, και προχθές, τη μακρά δράση του στις οργανώσεις. Ηταν ικανότατος, από τα χρόνια της Νομικής, να οργανώνει πλειοψηφίες, να τοποθετείται στις συνελεύσεις και στα συμβούλια, να συμμαχεί και να διαφοροποιείται. Εδινε μια διαρκή μάχη για τον έλεγχο (της ΚΟΒας, της αχτίδας, του συμβουλίου, της εφημερίδας κ.ο.κ) που συχνά είχε θύματα –όσοι διαφωνούσαν είτε απομακρύνονταν είτε αποτραβιούνταν, έπαιρναν τη ρετσινιά του αποσυνάγωγου. Ηταν ξένοι –και ως εκ τούτου αντίπαλοι, εχθροί.

Ο Νίκος Φίλης έχει κι αυτός συχνά ενοχοποιήσει την αντίθετη άποψη, την αντίθετη πολιτική επιλογή από τη δική του –στο όνομα του κόμματος. Εχει και ο ίδιος μυκτηρίσει ως αποσυνάγωγους, διασπαστές, εχθρούς του κινήματος ουκ ολίγους παλαιούς συντρόφους του. Ευτυχώς δεν ήταν μονοκομματική εξουσία –δεν γίνονταν και οι δίκες της Μόσχας. Η κομματική δυσμένεια δεν είχε άλλες επιπτώσεις πλην των συμβολικών.

Αλλά, ακόμα και έτσι, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Και ο Νίκος Φίλης βρέθηκε αντιμέτωπος με το κόμμα που έχτισε και τον αρχηγό επειδή είπε φωναχτά (αν και με καθυστέρηση) ότι ενοχλήθηκε από τον Καμμένο και την Εκκλησία. Ετσι τελειώνει η δόξα του κόσμου –όμως ας μην το βάζει κάτω, διότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Τελευταία Νέα