Το 2008, το αμερικανικό περιοδικό «Νew Yorker» είχε εξώφυλλο ένα παραστατικό σκίτσο μιας χώρας κάτω από αστροφεγγιά με τίτλο: «Η Αμερική του Ομπάμα». Οκτώ χρόνια αργότερα είναι η ίδια Αμερική –οι πολιτείες που ο απερχόμενος Πρόεδρος κέρδισε –που εκλέγει τον Ντόναλντ Τραμπ. Οπως είναι πεισματικά τα γεγονότα έτσι και η δημοκρατία λειτουργεί αβίαστα, παραβιάζοντας τις συμβατικές προγνώσεις για τις εκλογές.
Η ανάδειξή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο ακυρώνει τόσο το στατικό πολιτικό κατεστημένο όσο και τη συντεταγμένη διαδικασία που επιμένει ότι οι πολιτικοί σκαρφαλώνουν, εκλεγόμενοι, από τη μία θέση στην άλλη ώσπου να φθάσουν στο ύπατο αξίωμα. Ο νέος αμερικανός πρόεδρος εκτοξεύθηκε με τη μία, με βατήρα την τηλεοπτική του καριέρα και βήμα τα social media, αλλά και χάρη σε μια ρητορική που ποδοπάτησε βασικά δημοκρατικά κεκτημένα.
Πρόκειται για μια επανάσταση. Μια επανάσταση που βρίσκει την Ελλάδα εντελώς απροετοίμαστη. Η περίοδος των Μνημονίων, που μπήκε σε τροχιά το 2009, συνέπεσε απολύτως με την οκταετία Ομπάμα που ξεκίνησε έναν χρόνο νωρίτερα. Ηταν οι άνθρωποί του και συχνά ο ίδιος που είχαν εμπλακεί σε κρίσιμες φάσεις της ελληνικής κρίσης, ενώ όλα τα γρανάζια της αμερικανικής διπλωματικής και οικονομικής μηχανής είχαν κατά καιρούς κινηθεί παρασκηνιακά. Η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα την επόμενη εβδομάδα ερχόταν να κλείσει με συμβολικό τρόπο τη φάση αυτή –κάτι που φαινόταν και από τη σύζευξη της επίσκεψης με μετάβαση στο Βερολίνο. Στο φόντο, το θέμα του χρέους.
Μια προεδρία της Χίλαρι Κλίντον θα έπαιρνε με φυσικό τρόπο τη σκυτάλη στα ελληνικά θέματα. Αντιθέτως, ο Τραμπ είναι ένας μετεωρίτης. Ουδείς –πιθανώς ούτε ο ίδιος –ξέρει σε βάθος τη θέση του για την Ελλάδα, την οποία χαρακτήρισε πρόβλημα των Γερμανών. Μια ενδεχόμενη επαναφορά του αμερικανικού απομονωτισμού αφήνει τους κυβερνώντες ξεσκέπαστους. Ούτε όμως η αντιπολίτευση –η αξιωματική και η άλλη –έχει άκρες στον νέο πρόεδρο που κανείς δεν ξέρει με ποιους θα κυβερνήσει, αντισυστημικός και μαλωμένος με όλους όπως είναι.
Για μια Ελλάδα που ψάχνει το νήμα σε έναν σκοτεινό γι’ αυτήν 21ο αιώνα, ο νέος αμερικανός πρόεδρος ενσαρκώνει ακόμη μια πρόκληση του αγνώστου.