Πριν από λίγες μέρες η πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου έγραψε, σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα, άρθρο με τίτλο «Προοδευτικές – αριστερές συμμαχίες με το βλέμμα μπροστά». Ηταν μια εβδομάδα μετά την εμφάνισή της στην πρώτη σειρά του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που έμοιαζε με πολιτικό λογοδόσιμο, σαν κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι όπου ο γιος πάει την κοπελιά για να τη γνωρίσουν οι γονείς. Ετυχε να διαβάσω το άρθρο μετά τον ανασχηματισμό. Θα μπορούσε να είναι έκθεση ιδεών αριστούχου τελειόφοιτης μαθήτριας που θέλει να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Αφού λέει πόσο κακά πράγματα είναι η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός, βγάζει από το σκρίνιο και γυαλίζει το δίπολο Αριστερά – Δεξιά, βάζει και λίγο Κέινς για ακόμη πιο αστραφτερή γυαλάδα και καταλήγει στην αναγκαιότητα προοδευτικών – αριστερών συμμαχιών. Για το καλό όχι μόνο της χώρας μας αφού μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (που εν τω μεταξύ συγκυβερνά με ακροδεξιούς) έχει και μια Ευρώπη να αλλάξει.
Με προφανή τη σπουδή να προσδώσει ιδεολογικό πρόσημο στη θρυλούμενη τότε υπουργοποίησή της, το άρθρο αυτό μοιάζει σήμερα με το μετέωρο βήμα προς την εξουσία. Και μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει η απέραντη μοναξιά της κυρίας Ξενογιαννακοπούλου ανάμεσα σε πρώην φίλους που κατόρθωσε να κάνει εχθρούς και πρώην εχθρούς που δεν κατόρθωσε, τελικά, να κάνει φίλους (έτσι όπως εκταμιεύεται σε αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική φιλία). Επειδή όμως οι μοναχικοί περιπλανώμενοι πολιτευτές δεν πολυαπασχολούν τα media, μάλλον η πρώην υπουργός θα πρέπει τελικά να χρωστά χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ που την άφησε εκτός κυβέρνησης.
