[Μπιλιέτο] Αμερική

Αμερική. Οταν ήμασταν μικρά παιδιά στη μικρή μας χώρα, έπεφτε σαν βαριά, πολύμορφη σκιά πάνω απ’ το κεφάλι μας.Αμερικανικός/η/ό. Ποτέ σ’ ένα επίθετο δεν συσσωρεύθηκε τόση αντίφαση.Αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε άλλες χώρες, αμερικανικός αντικομμουνισμός, αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ο αμερικανικός στόλος, η υποτιμητική UNRRA… και από την άλλη τα πανεπιστήμια, η μουσική, ο κινηματογράφος, οι beatniks, η αμερικανική λογοτεχνία και ο θείος από την Αμερική, αυτός ο έλληνας μετανάστης που ξελάσπωνε την οικογένεια στα ταξίδια του, αφού με κόπο και με μόχθο έχτισε τη ζωή του στην ξένη χώρα. Το ματωμένο Βιετνάμ και οι χίπις, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και η Κου Κλουξ Κλαν. Μου μένει λοιπόν η απορία πώς αυτός ο λαός, μάλλον το χωνευτήρι των λαών, με αυτό το αξιοζήλευτο πρώτο Σύνταγμα, με προέδρους τον Λίνκολν, τον Κένεντι, ακόμα και τον Ομπάμα, έγιναν στην πλειοψηφία τους συντηρητικοί, με μια μάλλον υπεραπλουστευμένη πολιτική σκέψη, μύωπες πολιτικά, έτσι ώστε να μην ασχολούνται στην ουσία με οτιδήποτε πέρα από τα του οίκου τους. Τελικά η Ιστορία γράφεται κάθε χρόνο, κάθε μέρα. Σήμερα οι νεαροί Αμερικανοί, απαρηγόρητοι, προσδοκούν έναν μετεωρίτη να τους σώσει. Και οι Ελληνες, που λιώσαμε τα παπούτσια μας στις αντιαμερικανικές πορείες, προσβλέπουμε περισσότερο στην επίσκεψη του Ομπάμα για την ελάφρυνση του χρέους παρά στους δικούς μας Ευρωπαίους που μας τιμωρούν καλβινιστικά, επιμένοντας σε αριθμούς που δεν βγαίνουν, υπονομεύοντας τις ζωές και το μέλλον των ανθρώπων.

Στη στήλη «Μπιλιέτο» σημαντικά πρόσωπα σχολιάζουν μια λέξη από την επικαιρότητα.