Μέσα στην πρώτη ζάλη, κάτω από την ασήκωτη συννεφιά του αθηναϊκού πρωινού, η ερώτηση ακούστηκε σχεδόν λογική. Ο δημοσιογράφος απευθυνόταν χθες σε διπλωμάτη ευρωπαϊκής χώρας: Τι επιρροή θα έχει, άραγε, η νέα αμερικανική ηγεσία στη στάση του ΔΝΤ έναντι της Ελλάδας; «Αχαχαχαχά! Δεν έχω ιδέα! Ειλικρινά. Χαχαχά! Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ο κύριος Τραμπ».
Το γέλιο του διπλωμάτη ήταν γοερό. Απονενοημένο. Εξέφραζε τη μόνη λογική αντίδραση απέναντι σε αυτό που συνέβη την Τρίτη στις ΗΠΑ. Η ηγέτιδα δημοκρατία του δυτικού κόσμου είχε μόλις παραδώσει τα ηνία της σε ένα αντιπολιτικό πρόσωπο. Σε ένα πρόσωπο που εξελέγη παρότι –ή μάλλον επειδή –είχε ισοπεδώσει κάθε κανόνα ορθολογικού πολιτικού διαλόγου. Ποιος θα μπορούσε στα σοβαρά να αρθρώσει πρόβλεψη για το πώς η Αμερική του Τραμπ θα διασταυρωθεί με την ελληνική μοίρα;
Το πιθανότερο είναι ότι θα επιδιώξει να μη διασταυρωθεί καθόλου. Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τις προεκλογικές ριπές συνθηματικής παρόρμησης του Τραμπ, ανοίγει για τις ΗΠΑ ένας κύκλος εθνικής αναδίπλωσης. Η Ευρώπη θα κληθεί να επιβιώσει χωρίς το γεωπολιτικό αντιστήριγμα, που μεταπολεμικά της εγγυήθηκε ασφάλεια και ευημερία.
Τι καταλαβαίνει απ’ όλα αυτά η Αθήνα; Από την ημιεπίσημη αντίδραση του Μαξίμου προκύπτει ότι η κυβέρνηση επείγεται πρωτίστως να διασώσει την επικοινωνιακή χρυσόσκονη της επίσκεψης Ομπάμα. Και, ταυτόχρονα, κρυφοπανηγυρίζει που διαψεύστηκαν οι αμερικανικές δημοσκοπήσεις. Αφού διαψεύδονται εκεί, γιατί να επαληθευτούν εδώ;
Αυτή και μόνο η κουτοπονηρούτσικη ανάγνωση αποκαλύπτει το βάθος της ιστορικής επίγνωσης της κυβέρνησης Τσίπρα.
Στο επαρχιακού βεληνεκούς ραντάρ των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταγράφεται μόνο ο κίνδυνος να χαθούν οι καλές υπηρεσίες ενός ισχυρού μεσίτη, που είχε παρέμβει σωτήρια υπέρ της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2015. Ο μεγάλος κίνδυνος, του ιού που απειλεί με αυτοκατάργηση το δυτικό μοντέλο δημοκρατίας, δεν θα μπορούσε να καταγραφεί από το Μαξίμου.
Ο Τσίπρας νομίζει ότι την επόμενη εβδομάδα θα συναντήσει απλώς έναν μωλωπισμένο σύμμαχο. Δεν θα δει στο πρόσωπο του Ομπάμα τον ίσκιο της ιστορικής διάψευσης. Δεν θα δει ότι ο απερχόμενος πρόεδρος θα κομίσει στην Αθήνα και τη ματαιωμένη του επαγγελία.
«Democracy works» διακήρυττε στο προεκλογικό συνέδριο των Δημοκρατικών ο Ομπάμα. Πρόκειται για την εγγενή στον πολιτικό φιλελευθερισμό αισιοδοξία ότι, όπως υπάρχει το αόρατο χέρι της αγοράς, υπάρχει και το αόρατο χέρι της δημοκρατίας. Η νομοτελειακή δύναμη που, παρά τις παροδικές ασυνέχειες, οδηγεί τελικά τις δημοκρατικές κοινωνίες στην πρόοδο.
Ο Ομπάμα στη χώρα του Τσίπρα. Στη χώρα που είχε το οδυνηρό προνόμιο να προηγηθεί. Στη δημοκρατία που δοκίμασε πρώτη το αόρατο χέρι της, για να καταψηφίσει τον εαυτό της.
