Αναζήτηση
Η χυδαιότητα συνίσταται στο να θέλουμε
να είμαστε αυτό που δεν είμαστε
Nicolas Gomez Davila, Αποφθέγματα
Οι παλαιοπολιτικές καραβάνες του «Ολα» και οι νεόκοποι ιδεομανείς του «Τίποτα» συναντώνται, όχι μόνο σε συνεδριακές κομματικές καρέκλες αλλά και σε αντιλήψεις/πρακτικές της αγοραίας κουλτούρας της [αειφάγου;] εξουσίας.
Παραμυθάδες της κρίσης [ένθεν/κακείθεν σωτηρο-σχολιαστές] προτιμούν να αφηγούνται μόνοι τους τα θαυματουργά μαντζούνια τους, παρά να σχεδιάζουν μαζί με τους άλλους πραγματικούς τρόπους εξόδου.
Καταγγέλλουν αυτό που προκαλούν και απονευρώνουν τη Δημοκρατία ομνύοντας υπέρ αυτής [ή έστω «κάποιας μορφής της»].
Καλά όσοι συμβολίζουν τον αυταρχισμό και τον λαϊκισμό [αριστερό/δεξιό], όσοι θεωρούν τη συνταγματική τάξη ως καπιταλιστικό κατάλοιπο ή όσοι παίζουν «τις κουμπάρες/κουμπαριές» με τις θεσμικές διαδικασίες διαφάνειας του δημόσιου χώρου. Οι υπόλοιποι πού κρύβονται; Τι φοβούνται;
Οι ελευθερίες δεν παρέχονται δωρεάν. Τα δικαιώματα δεν πωλούνται σ’ εκδοτήρια κομματικών πιστοποιητικών. Οι προσoμοιώσεις παλικαρισμού έχουν ημερομηνία λήξης. Οι προς «τα κάτω» κολακείες δεν ανεβάζουν το επίπεδο της κοινωνίας.
Οσο κι αν κρύβονται μερικοί, τα θύματα πάντοτε ανα-γνωρίζουν τον «φονιά» τους. Είναι μέγα λάθος να πιστεύουν ότι οι αμέτοχοι, απαθείς, φοβισμένοι πολίτες του σήμερα αποτελούν τα πρόβατα για σφαγή της αύριον.
Ξέρουν άπαντες πλέον ποιος κρατάει το μαχαίρι και ποιος γιατρεύει την πληγή, ποιος ήταν και χθες μπροστάρης [με προσωπικό κόστος] και ποιος λούφαζε στα σίγουρα [με ιδιοτελή κίνητρα]. Οι υβριστές ντελάληδες της αριστερής [;] ρήξης νομίζουν ότι παραγράφηκε οριστικά το σκοτεινό παρελθόν τους, ότι θα τους συγκαλύπτουν εσαεί οι «δικοί τους» δημοσιογράφοι. Του γλυκού και του ανάλατου νερού «επαναστάτες» δεν έχουν διαβάσει ούτε μία σελίδα πολιτική ιστορία για να δουν ποιο θα είναι το τέλος τους.
Δεν χρειαζόμαστε ως χώρα ούτε 11 εκατομμύρια μαχητές ούτε 20.000 ήρωες. Εχουμε χορτάσει από λόγια του αέρα και μονομαχίες της καρέκλας.
Σ’ αυτούς τους πονηρούς payroll-ίστικους καιρούς, καθαροί πολιτικοί και πολίτες πρέπει να αναλάβουν ρόλους ανανέωσης, ανάκαμψης, αναδιάρθρωσης των πάντων. Να μην πλουτίζουν υποδυόμενοι τους εργατοπατέρες. Να μην εκμεταλλεύονται την πείνα και την απόγνωση του κόσμου για να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία. Να μην επευφημούν το «φτιαχτό» και να ξορκίζουν το αληθινό. Να μην απαλλοτριώνουν την άνομη περιουσία των αντιπάλων για να την εκχωρήσουν σε ημετέρους. Να τηρούν τις διαδικασίες και τις διατάξεις των νόμων [στο γράμμα και στο πνεύμα τους] κι όχι να σχεδιάζουν ανήθικες διώξεις και unfair δίκες.
Το ρηθέν «και οι κρίνοντες κρίνονται» δεν εξαιρεί κανέναν από τον κύκλο των ευθυνών του [ούτε βέβαια τον υπογράφοντα το κείμενο αυτό].
ΥΓ1. Με τη φόρα που έχουν πάρει να μην εκπλαγούμε αν –στο πλαίσιο της εθνικής [;] λαϊκής [;] ενότητας [;] –προτείνουν και τον Τέως για κάποιο αξίωμα.
ΥΓ2. Τίποτα δεν εξοργίζει έναν δημαγωγό περισσότερο απ’ ό,τι ένας άλλος δημαγωγός [N.G.D.]
