O πρώτος νεκρός στους πολέμους της πολιτικής είναι η αλήθεια. Και το πρώτο θύμα των πολέμων του Μνημονίου ήταν τα εργασιακά. Οχι μόνο γιατί η ανεργία ξεπέρασε σχετικά γρήγορα και κατά πολύ το ένα εκατομμύριο, παραμένοντας έκτοτε σε πολύ μεγάλα νούμερα. Αλλά και γιατί οι έχοντες εργασία έχουν δει όχι μόνο τις αποδοχές τους αλλά και τη θέση τους να απομειώνεται με κάθε τρόπο. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες –πρόκειται για πράγματα γνωστά.
Αυτό που μένει να διευκρινιστεί είναι γιατί πυροβολείται –ας μην πούμε: λογχίζεται –διαρκώς το πτώμα των εργασιακών σχέσεων. Η νέα υπουργός Εργασίας καλείται, ας πούμε, να χειριστεί επειγόντως τα υπολειπόμενα ζητήματα αρμοδιότητάς της για να κλείσει η αξιολόγηση. Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, είναι αντιληπτό τι σημαίνει αυτό: περαιτέρω περικοπές συντάξεων και επιδομάτων, στο πλαίσιο μιας βάναυσης συγχώνευσης των φορέων. Στα εργασιακά όμως τι θα αλλάξει με την περαιτέρω μείωση του βασικού μισθού και άλλα τινά; Ούτως ή άλλως, ο κανόνας στην αγορά είναι η ευέλικτη απασχόληση με ωρομίσθιους ή το μειωμένο ωράριο με απολαβές στο κατοστάρικο, πίσω από το οποίο υποκρύπτεται η μαύρη εργασία για να ελαχιστοποιηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές. Εξού και η διαρκής κρίση του Ασφαλιστικού.
Οι δανειστές τα ζητούν γιατί έχουν νεοφιλελεύθερες εμμονές αλλά και ως άλλοθι για να περάσει η δεύτερη αξιολόγηση. Αυτό ακριβώς που θέλει και η κυβέρνηση, εξού και η τοποθέτηση ενός προσώπου χωρίς πολιτικό προφίλ στο Εργασίας σε ρόλο διεκπεραιωτή. Ωστόσο η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να μη λειτουργεί γιατί, πλάι στα άλλα, η αγορά εργασίας παραμένει απορρυθμισμένη. Ενώ η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων τις στέλνει στη Βουλγαρία. Ετσι αξιολογείται, με πραγματικούς όρους, η οικονομική καθημερινότητα.
