Το πρόβλημα με τη γραφικότητα είναι ότι κατά κανόνα εκθέτει αυτό που θέλει να αναδείξει. Οταν μάλιστα ξεπερνάει κάποια όρια, η έκθεση γίνεται γελοιοποίηση. Και η γραφικότητα αυτών που κηρύσσουν ανεπιθύμητο τον πρόεδρο των ΗΠΑ ανά περιοχές (λες και ο Ομπάμα ψάχνει να αγοράσει οροφοδιαμέρισμα στην Ελλάδα) και κυρίως αυτών που καλούν τον λαό «στα όπλα και τα οδοφράγματα» στο όνομα του «αντικαπιταλιστικού και αντιμπεριαλιστικού αγώνα» με ρητορική Εμφυλίου και αφίσες που παραπέμπουν στον Γραμματόπουλο έχουν εκπέσει προ πολλού στη γελοιότητα από οποιοδήποτε ιδεολογικό πρίσμα κι αν τη δεις. Ειδικά δε μετά την πανηγυρική επίσκεψη του Ομπάμα στην Κούβα, πρέπει να αποτελούμε πλέον παγκόσμια αποκλειστικότητα σε τέτοιους αυτοματισμούς.
Αυτή είναι όμως η πρώτη ανάγνωση της ειδησεογραφίας. Σε δεύτερο επίπεδο προβληματίζει αυτή η κουλτούρα του συλλαλητηρίου, η τόσο πολυφορεμένη πλέον στη χώρα μας που από το πολύ πλύνε – βάλε έχει γεμίσει κάτι τρύπες να! Μέσο πολιτικής πίεσης και διαμαρτυρίας το «κατεβαίνουμε στους δρόμους», έχει γράψει σπουδαία κεφάλαια στη σύγχρονη Ιστορία όπως στο Παρίσι τον Μάιο του ’68 ή στην Τιενανμέν τον Ιούνιο του ’89. Αλλά και σελίδες άκρατου λαϊκισμού στις καθ’ ημάς συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Ή πολιτικής επιθεωρησιογραφίας στις πορείες του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στις αποφάσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι έλληνες «συλλαλητηριάκηδες», που θεωρούν μάλιστα τους δρόμους δικούς τους επειδή τους έχουν οργώσει με πανό, θα δείξουν διεθνώς τις επόμενες μέρες την εικόνα μιας χώρας που έχει χάσει το τρένο της πραγματικότητας.
