Ο Στινγκ πλησιάζει το μικρόφωνο με ένα είδος συστολής, μοιάζει σαν να περπατάει στις μύτες. Απευθύνεται στους 1.500 ανθρώπους που έχουν γεμίσει ασφυκτικά το Bataclan στα γαλλικά, έχει άλλωστε μια ιδιαίτερη σχέση με τη Γαλλία, εκεί γεννήθηκε ο γιος του το 1985, στη διάρκεια μιας περιοδείας του, εκεί, στο Théâtre Mogador του Παρισιού, ηχογράφησε το άλμπουμ «Bring on the Night»: «Απόψε έχουμε δύο αποστολές να συμφιλιώσουμε. Κατ’ αρχάς να θυμηθούμε, να τιμήσουμε εκείνους που έχασαν τη ζωή τους στην επίθεση πριν από έναν χρόνο. Κι έπειτα, να γιορτάσουμε τη ζωή και τη μουσική που αντιπροσωπεύει αυτός ο ιστορικός χώρος». Ζητά από το πλήθος ενός λεπτού σιγή. Ο Στινγκ κλίνει το κεφάλι και κλείνει τα μάτια. Η σιωπή είναι απόλυτη. Τόσο που, λίγο να προσπαθήσει κανείς, ακούει τις ριπές από τα Καλάσνικοφ των τριών τζιχαντιστών που διέκοψαν στις 13 Νοεμβρίου του 2015 τη συναυλία των καλιφορνέζων Eagles of Death Metal, τις κραυγές και τα βογκητά των θεατών, τους ψιθύρους όσων κρύβονταν τις ατελείωτες ώρες της ομηρείας, τις ζώνες με εκρηκτικά που ανατινάχθηκαν στο τέλος. «Δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ» λέει ξανά ο Sting. Και αμέσως οι πρώτες νότες του «Fragile»: «That nothing comes from violence and nothing ever could / For all those born beneath an angry star / Lest we forget how fragile we are…» («Οτι τίποτα δεν βγαίνει απ’ τη βία και τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να βγει / Για όλους αυτούς που γεννήθηκαν κάτω από ένα θυμωμένο αστέρι / Μη ξεχνάμε πόσο εύθραυστοί είμαστε…»).
Κάπως έτσι ξεκίνησαν, λίγο μετά τις 9 το βράδυ του Σαββάτου, παραμονή της πρώτης επετείου, οι τελετές μνήμης για τις τζιχαντιστικές επιθέσεις που κόστισαν 130 ζωές στο Παρίσι, οι 80 από αυτές στο Bataclan. Η ιστορική αίθουσα που πρωτολειτούργησε το 1864 άνοιξε ξανά πλήρως ανακαινισμένη, από τα φώτα της οροφής μέχρι τους τοίχους και το πάτωμα, μήπως και φύγουν τα φαντάσματα. Ανάμεσα στους θεατές πολλοί επιζώντες της επίθεσης, άνθρωποι που έχασαν εκείνη τη νύχτα αγαπημένους, άνθρωποι που ακόμα δεν μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτά και άλλοι που διψούν να μιλήσουν –όπως ο Ορελιάν, ένας σεφ με τατουάζ του Σερζ Γκενσμπούρ στο σβέρκο, που βγήκε αυτό το σαββατόβραδο για πρώτη φορά έπειτα από έναν χρόνο. Γιατί «έπρεπε να είμαστε εδώ». Γιατί «η μουσική πρέπει να επιστρέψει εδώ». Στο χολ, κοντά στη σκάλα, μια ομάδα από ψυχολόγους παραμένει σε ετοιμότητα. Καμιά εικοσαριά θεατές θα ζητήσουν τη βοήθειά της.
Πάνω στη σκηνή, ο πρώην μπασίστας και τραγουδιστής των Police, ένας Αγγλος στο Παρίσι, που ζήτησε ο ίδιος να ανοίξει τον νέο κύκλο συναυλιών στο Bataclan αφιλοκερδώς (όλα τα έσοδα θα διατεθούν σε δύο οργανώσεις υποστήριξης των θυμάτων και των οικείων τους), φροντίζει να δώσει στο κοινό ένα ισορροπημένο μείγμα από τρυφερότητα και ενέργεια. Τραγούδια για περισυλλογή και τραγούδια για χορό. «Message in a bottle»: «I send an SOS to the world» («Στέλνω SOS στον κόσμο»). «Roxanne» –ένα τραγούδι εμπνευσμένο από ένα ταξίδι του Στινγκ στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν οι Police έπαιξαν για πρώτη φορά στο Bataclan. «Englishman in New York»: «Be yourself no matter what they say» («Να είσαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν λένε») τραγουδούσε ρυθμικά το πλήθος. Το παραμικρό τραγούδι αγάπης γίνεται ένας ύμνος αντίστασης. Το κοινό υποδέχεται ευγενικά τα τραγούδια από το νέο άλμπουμ του Στινγκ «57th and 9th», ανάμεσά τους και ένα με αναφορές στην προσφυγική κρίση και τίτλο «Ινσαλάχ»∙ και ενθουσιάζεται, συγκινείται, τραγουδάει, χορεύει με τα «παλιά», τα γνώριμα. Κάθαρση.
«Vive le Bataclan!» φωνάζει ο Sting. Δυο φορές θα τον φωνάξει πίσω στη σκηνή το πλήθος. Επιστρέφει, μόνος. Πίσω του, μια φωτογραφία του Τζέιμς Φόλι, του αμερικανού δημοσιογράφου που αποκεφάλισε το ISIS το 2014. «Αυτό το τραγούδι είναι για εκείνον, την οικογένειά του και για όλες τις οικογένειες που έχασαν κάποιον αγαπημένο τους εκείνο το βράδυ». Λέγεται «The empty chair» («Η κενή καρέκλα»). Βγαίνοντας από το Bataclan, σε έναν δρόμο μουσκεμένο από τη βροχή, ο απεσταλμένος της «Μοντ» σκεφτόταν όλες αυτές τις «κενές καρέκλες». «Some days I’m strong, some days I’m weak, and days I’m so broken I can barely speak» τραγουδάει ο Στινγκ στο «Empty chair». «Κάποιες μέρες είμαι δυνατός, άλλες μέρες είμαι αδύναμος, και άλλες πάλι είμαι τόσο συντριμμένος που μετά βίας μπορώ να μιλήσω». Μια τέτοια ημέρα ήταν για τη Γαλλία η 13η Νοεμβρίου του 2015.
