ίγο πριν από τον γάμο της, η νύφη μαθαίνει ότι ο γαμπρός έχει φιλήσει και τις τέσσερις αδελφές της. Μια γυναίκα, ύστερα από τριάντα χρόνια συζυγικής ζωής και τρία παιδιά, θέλει διαζύγιο γιατί ποτέ «δεν υπήρχε αγάπη». Ενας χωρισμός εραστών, μια πόρνη ή ένας άνδρας επισκέπτεται τη σύζυγό του που πάσχει από Αλτσχάιμερ κι όσο εκείνη αναρωτιέται για τα πάντα, εκείνος της λέει ότι η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή που ένωσε τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα.
Ασύνδετες μεταξύ τους μικρές ιστορίες, σαν μεγαλύτερης διάρκειας σποτάκια, χωρίς να διαθέτουν απαραιτήτως αρχή, μέση ή τέλος. Ιστορίες με μαύρο χιούμορ και ειρωνεία για την αγάπη, τη δυνατότητά μας να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε: «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» («La réunification des deux Corées», Théâtre Odéon, Παρίσι 2013) του Ζοέλ Πομερά (Joël Pommerat, 1963) έρχεται να υπενθυμίσει την αποτυχία της αγάπης μέσα από μια σχέση, έναν δεσμό, έναν έρωτα ή το σεξ. Κι όπου δεν υπάρχει αποτυχία, υπάρχει έλλειψη, απώλεια, κενό. Οχι, η «Επανένωση…» δεν αναφέρεται στην πολιτική, αλλά στο αδύνατο, το ανολοκλήρωτο, το ανέφικτο. Μήπως η αγάπη δεν φτάνει;
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ. O γάλλος «συγγραφέας θεαμάτων» και σκηνοθέτης ξεκίνησε να γίνει ηθοποιός, αλλά σύντομα αφιερώθηκε στη συγγραφή και έστησε τη θεατρική του ομάδα (Louis Brouillard). Πολυγραφότατος ο Πομερά αντλεί υλικό από την εποχή του (μας) και υποστηρίζει ότι το θέατρο είναι ένας τόπος για να αναρωτιέσαι και να δοκιμάζεις εμπειρίες. Στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, έχουμε δει τη «Μεγάλη και θαυμαστή ιστορία του εμπορίου» (Στέγη), «Αυτό το παιδί» (Ελληνικός Κόσμος) κ.ά.
Ο Νίκος Μαστοράκης, που συνεργάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με το Θέατρο Τέχνης και με την ομάδα των ηθοποιών από τα Παιδιά του Ηλιου, είναι ο ενορχηστρωτής μιας παράστασης υψηλών προδιαγραφών.
Μια σειρά από κάγκελα, τοποθετημένα οριζοντίως και καθέτως στη σκηνή πάνω στην κόκκινη μοκέτα, δημιουργούν διαδρόμους λαβυρίνθου με εξόδους και διεξόδους. Εννέα ηθοποιοί (οι έξι γυναίκες φορούν μαύρα φορέματα) μπαίνουν, βγαίνουν, παίζουν ή κάθονται στις καρέκλες όταν δεν συμμετέχουν στην τρέχουσα ιστορία. Ολοι μαζί συνθέτουν τον καμβά του έργου μέσα από ηχητικά (έξοχη η επιλογή της μουσικής) – ρυθμικά – κινησιολογικά ιντερλούδια που δεν αφήνουν τον θεατή να χάσει τον ειρμό. Ακρίβεια, δημιουργική λεπτομέρεια, επικοινωνία με βλέμματα, κινήσεις, ερμηνείες.
Ο Νίκος Μαστοράκης, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας, με βάθος και ουσία, αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη σημασία της συστηματικής δουλειάς μιας ομάδας, που παράλληλα μπολιάζεται με νέο έμψυχο υλικό και προχωρά σε νέους θεατρικούς δρόμους. Η παράσταση αλλά και το ίδιο το έργο οφείλουν πολλά στη ματιά του. Γιατί τα έργα του Πομερά απαιτούν σκηνοθέτες –δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως είναι ο ίδιος που κάνει κι αυτή τη δουλειά.
Η Μαρία Καλλιμάνη διακρίνεται για την αίσθηση των εκφραστικών της μέσων. Ο Χάρης Φραγκούλης για την ουσιαστική του αμεσότητα. Η Κωνσταντίνα Τακάλου για τη μετρημένη της ένταση. Ο Κλέων Γρηγοριάδης για την αφαίρεση του περιττού. Η Ιωάννα Μαυρέα, που ανοίγει και κλείνει την παράσταση, για την εσωτερική της δύναμη. Ο Δημήτρης Πασσάς και η Κατερίνα Λυπηρίδου, αν και νέες αφίξεις, εντάχθηκαν στο κλίμα.
