Αναζήτηση
Μέσα σε όλα τα απρόβλεπτα που σάρωσαν τον κόσμο τις τελευταίες ημέρες, συνέβη κι ένα σιγουράκι: ο Καμμένος έσπευσε να συγχαρεί τον Τραμπ.
Ο έλληνας υπουργός Αμυνας ένιωσε συγγένεια. Το πιο προφανές σημείο ταύτισης το εξήγησε, με τον τρόπο του, ο ίδιος: ο Τραμπ τού λύνει τη μεγάλη του αντίφαση. Μέχρι τώρα ο Καμμένος πάσχιζε να είναι και αμερικανόφιλος και πουτινόφιλος. Εταζε την Κάρπαθο στο ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα οραματιζόταν συμπαραγωγή Καλάσνικοφ με τη Ρωσία.
Δεν ήταν ο μόνος. Τον ίδιο διχασμό εκδήλωνε και ο Τσίπρας, πότε ικετεύοντας τη μεσιτεία του Ομπάμα, και πότε θέτοντας εαυτόν σε νατοϊκή απομόνωση, λόγω της κλίσης του προς τη Μόσχα.
Τώρα που πρόεδρος στις ΗΠΑ εξελέγη ένας δεδηλωμένος θαυμαστής του Πούτιν, ο Καμμένος δικαιούται να πανηγυρίζει ότι προηγήθηκε. Ηταν ο πρόδρομος του αλλόκοτου.
Η αυτοδικαίωση του Καμμένου δεν σταμάτησε στο αμερικανορωσικό σύμπλεγμα. Αισθάνθηκε κιόλας ότι «το μήνυμα των ΑΝΕΛ κατά της διαπλοκής και κατά της παγκοσμιοποίησης μετά τις αμερικανικές εκλογές έγινε παγκόσμιο». Μετά τον Καμμένο και τον Τραμπ, «η νέα τάξη πραγμάτων», είπε, «τελείωσε για πάντα».
Μάλιστα. Αν ο Καμμένος ανήκει στο είδος του Τραμπ, μπορούμε, ενδίδοντας στον μικρομεγαλισμό, να χρησιμοποιήσουμε το καμμενικό προηγούμενο για να σκιαγραφήσουμε το μέλλον των ΗΠΑ. Τα στάδια επώασης του είδους είναι τρία. Τα βλέπουμε ήδη να εκτυλίσσονται και στη Βρετανία.
Στάδιο πρώτο: Η κωλοτούμπα. Τα post-factual politics –η νέου τύπου δημαγωγία που οφείλει την επιτυχία της στην ευκολία με την οποία περιφρονεί την πραγματικότητα –είναι πολύ αποτελεσματικά για να κερδίζεις εκλογές. Αλλά είναι άχρηστα για να κυβερνήσεις. Η μετα-πραγματική πολιτική τελειώνει όταν καλείσαι να διαχειριστείς την πραγματικότητα.
Στάδιο δεύτερο: Το κυνήγι μαγισσών. Η νέα εξουσία προσπαθεί να θεραπεύσει το τραύμα, που της προκαλεί η διάψευση της επαγγελίας της, κατασκευάζοντας εχθρούς. Οι στόχοι είναι παντού οι ίδιοι. Τα «συστημικά» media. Οι πολιτικοί αντίπαλοι –που πρέπει να πάνε φυλακή. Κι εν τέλει οι θεσμοί που θα τολμήσουν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους ως αντίβαρα. (Εχει ενδιαφέρον ότι οι βρετανικές ταμπλόιντ κρεμάνε στα μανταλάκια τούς δικαστές που αποφάνθηκαν ότι την απόφαση για έξοδο από την ΕΕ πρέπει να την πάρει το Κοινοβούλιο. Κατά εύγλωττη «σύμπτωση», ο ένας από τους δικαστές διαπομπεύεται για την προσωπική του ζωή.)
Στάδιο τρίτο: Η εξοικείωση. Λόγω της κωλοτούμπας, η ακαριαία καταστροφή αποφεύγεται. Ομως, αντί του αιφνίδιου θανάτου, ξεκινά μια σταδιακή διολίσθηση. Αυτό που οικονομικά έχει περιγραφεί ως «στασιμοχρεοκοπία» βρίσκει το ψυχοπολιτικό του ανάλογο στην εξοικείωση με τη μιζέρια και τον άγριο ανορθολογισμό.
Ο κύκλος του μετα-πραγματικού λαϊκισμού δεν έχει κλείσει. Αλλά το παρήγορο για τους Αμερικανούς από το ελληνικό προηγούμενο είναι συνάμα και το πιο ανησυχητικό: σε δύο χρόνια, ο Τραμπ δεν θα τους φαίνεται τόσο καμένος. Το κάψιμο αυτό δεν επουλώνεται. Συνηθίζεται.
