Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να έφθασε μέχρι την Ξάνθη προκειμένου να εκδώσει απαγορευτικό για κάθε συναινετική κίνηση προς την κυβέρνηση Τσίπρα, τουλάχιστον από την πλευρά της ΝΔ, αλλά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν μετακινείται ούτε μέχρι την Πλατεία Δούρου, στο Χαλάνδρι, για να στείλει τα δικά του μηνύματα προς την αντίθετη κατεύθυνση –και να δοκιμάσει τις αντιστάσεις στο γαλάζιο στερέωμα. Του αρκεί μια παρέμβαση στη λεγόμενη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, ιδίως όταν συνεδριάζει για το ΕΣΡ, μια ολιγόλογη έγγραφη δήλωση για την ανάγκη συναινέσεων στα κεντρικά εθνικά ζητήματα και σκόρπια σχόλια μερικών φίλων για να προκαλέσει εσωκομματικές αναταράξεις και να καταγραφεί, εντός και εκτός ΝΔ, ότι έχει πάψει πλέον να αποτελεί τον ιεραπόστολο της κομματικής γραμμής.

Για τον πρώην πρόεδρο της Βουλής, όσοι σπεύδουν να ερμηνεύσουν τη στάση του ως χτύπημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και, πολύ περισσότερο, ως απόπειρα να βρεθεί στα δεξιά του πολιτικού φάσματος ένα δεκανίκι για την κυβέρνηση Τσίπρα, προσπαθούν απλώς να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σχεδιασμούς και να φανούν χρήσιμοι –με τη χρησιμότητα του κόλακα –στη νέα ηγεσία.

Ο ίδιος φαίνεται να αδιαφορεί, πρωτίστως επειδή έχει ξεκαθαρίσει τον δικό του ρόλο στις ελάχιστες κατ’ ιδίαν συναντήσεις που είχε με τον Μητσοτάκη μετά τις γαλάζιες κάλπες του περασμένου Ιανουαρίου. Ούτε ενδιαφέρεται για νέες κομματικές θέσεις που θα επέβαλλαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να πληρωθούν. Με τη διπλή ιδιότητα του προέδρου της Βουλής και του κόμματος, τα δικά του όρια είναι προφανώς διαφορετικά: αναγνωρίζει απόλυτα το δικαίωμα της νέας ηγεσία να πάρει τις δικές της αποφάσεις, να χαράξει τη δική της πολιτική και να επιλέξει τα πρόσωπα που θα την πλαισιώσουν, από τη στιγμή που αναλαμβάνει και την ευθύνη για τα αποτελέσματα. Από την πλευρά του, δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο ή να επιδιώξει να ηγηθεί ενός εσωκομματικού μηχανισμού που θα προκαλούσε προσκόμματα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά του να μεταφέρει τις θέσεις του για τα πολιτικά ζητήματα αιχμής, ακόμη κι αν δεν συμβαδίζουν απολύτως με τις επιλογές της Πειραιώς. Στη βάση αυτή, φέρεται προετοιμασμένος για όλα –να δεχθεί επιθέσεις, ακόμη και να βρεθεί εκτός ψηφοδελτίων στις επόμενες εκλογές, εφόσον κριθεί αναγκαίο το κόμμα όχι μόνο να δείχνει ανανεωμένο αλλά και ομογενοποιημένο.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν μοναχικό δρόμο του Μεϊμαράκη, που προέκυψε ως επακόλουθο της ωρίμασης από μια χαμένη μάχη, αλλά και της βεβαιότητάς του ότι με αυτό τον τρόπο διατηρεί μια αυτονομία που επιβάλλεται από το πολιτικό βιογραφικό του, χωρίς να τραυματίζει το κόμμα. Είναι μια συνταγή αυτοάμυνας που δεν αποτελεί κανόνα για τους ηττημένους στις γαλάζιες κάλπες. Από τον Κωστή Στεφανόπουλο έως τον Γιώργο Σουφλιά και την Ντόρα Μπακογιάννη, οι διαγραφές ήταν σχεδόν νομοτελειακές, ενώ στο παρασκήνιο είχαν σχεδιαστεί ακόμη και νέα κόμματα. Ο Μεϊμαράκης προτιμά έναν ρόλο «ευπατρίδη» και, σε τελική ανάλυση, το δικηγορικό του γραφείο ύστερα από έναν αποχαιρετισμό. Νέα κόμματα, λένε οι φίλοι του, μπορούν να κάνουν όσοι επιζητούν τη «δικαίωσή» τους.

Οι καμπάνιες για την ηγεσία της ΝΔ θα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη Θεσσαλονίκη: ο Μεϊμαράκης περίμενε έναν μεταμελημένο Απόστολο Τζιτζικώστα να του χτυπήσει την πόρτα και αρκέστηκε σε μια χειραψία με τον Θοδωρή Ζαγοράκη μπροστά στον φακό, προεξοφλώντας ότι οι καραμανλικοί του Βορρά και η κερκίδα του ΠΑΟΚ είχαν κάνει την επιλογή τους. Την επομένη, ο περιφερειάρχης στήθηκε μπροστά στον Λευκό Πύργο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αδωνη Γεωργιάδη, κρίνοντας εν πολλοίς το αποτέλεσμα μιας κάλπης που έδειχνε βόλτα στο πάρκο.

Οταν έχεις μεγαλώσει πολιτικά ως «στρατιώτης της παράταξης», έχεις κερδίσει εύσημα ως «συνείδηση της βάσης» και έχεις βρεθεί στην κορυφή της πυραμίδας περίπου ως παράκλητος, η απώλεια της ηγετικής μπαγκέτας μπορεί να ανοίξει πληγές που είναι δύσκολο να επουλωθούν. Στο νέο κομματικό στρατηγείο του Μοσχάτου είναι κατανοητό ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης θα χρειαστεί τον χρόνο του –για να ξεκαθαρίσει πρώτα απ’ όλα τι θέλει να κάνει. Ενας ιδιότυπος ανταρτοπόλεμος δεν είναι όχημα που οδηγεί μακριά, πολύ περισσότερο απέναντι σε μια φρέσκια ηγεσία που χτίζει τη δική της εικόνα πολιτικής κυριαρχίας και μπορεί να προσελκύσει και τους συνοδοιπόρους του χαμένου αρχηγού –χωρίς καν να μπει στον κόπο των προσωπικών προσκλήσεων. Πρόκειται για ανάγνωση ενός νέου σκηνικού στη ΝΔ, την οποία στην Πειραιώς είναι βέβαιοι ότι κάνει και ο ενοχλητικός Μεϊμαράκης.

Στην περίπτωση του πρώην προέδρου της Βουλής, σχεδόν όλα τα γαλάζια συστήματα καταμετρούν κινήσεις που θα έπρεπε να διδάσκονται ως παραδείγματα προς αποφυγή. Αυτό θα μπορούσε να εξηγεί και τον μοναχικό δρόμο που ακολουθεί, αφού μια μουρμούρα περί «αστοχίας υλικού» καταγράφεται ακόμη στους καραμανλικούς που είχαν επενδύσει στην υποψηφιότητά του για τον επανέλεγχο των κομματικών δομών μετά το 2009. Η ηγεσία είχε φθάσει στα χέρια του χωρίς τον παραμικρό κόπο, όταν ο Σαμαράς έκρινε ότι δεν μπορούσε να αντέξει μια δεύτερη ήττα μέσα σε έξι μήνες –με τη συντριβή τού Ναι. Αποφάσισε μόνος να στείλει τη ΝΔ σε εσωκομματικές κάλπες, όταν είχε εξασφαλισμένη μια μακρά περίοδο χάριτος ώστε να βρει το κόμμα την ισορροπία του μετά την τρίτη διαδοχική ήττα. Και, παρά τις νέες παρακλήσεις να υποβάλει άμεσα υποψηφιότητα για την ηγεσία, μετρούσε τους υποψηφίους που προσπερνούσαν τη δική του αναβλητικότητα.

Σε αυτό το σκηνικό, τα ερωτήματα για το σχέδιο Μεϊμαράκη απέναντι στον Τσίπρα έγιναν πιο επίμονα από τη γαλάζια βάση –που ακόμη αντιμετωπίζει με καχυποψία τις νουθεσίες περί πολιτικών συναινέσεων. Στο τρίγωνο Παυλόπουλος – Καραμανλής – Μεϊμαράκης θα μπορούσε να επενδύει ο Τσίπρας για να κερδίσει πολιτικό χρόνο, αλλά στο τρίγωνο Παυλόπουλος – Καραμανλής – Τσίπρας εξαφανίστηκε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής. Η φωτογραφία ανάμεσα στους πρώην προέδρους της ΝΔ που συμπληρώνει το ντεκόρ στο ισόγειο της νέας κομματικής έδρας, είναι το μόνο που διασώθηκε από την πτήση.

Τελευταία Νέα