Αλλάζει κηδεμονία η χώρα ή παραμένει δεμένη στο ίδιο άρμα; Το ερώτημα, με σκιάσεις συνωμοσιολογίας, είναι μόνον πολιτικό. Και έχει βάση στον βαθμό που για να απαντηθεί πρέπει να περιγραφούν μερικά βασικά. Ως άρμα και κηδεμονία εννοούνται τα δόγματα διεθνούς πολιτικής και καταμερισμού που έχει επιλέξει μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά η χώρα και οι κυβερνώντες της. Αρμα δεν σημαίνει, βέβαια, ακύρωση της αυτοτέλειας του ελληνικού συστήματος. Σε μια χώρα όμως που πέρασε από τους Αγγλους στους Αμερικάνους και που είχαμε ναπάλμ και Σχέδιο Μάρσαλ στο έδαφός της, η συζήτηση αποκτά ένα παραπάνω ενδιαφέρον. Και αναζωπυρώνεται με την εκλογή Τραμπ στην Αμερική και με την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, «απάντηση στο επεισόδιο του 1946 όπου η Αριστερά δεν κατέβηκε στις εκλογές» –όπως εξόχως διατύπωσε ο σκηνοθέτης και διανοούμενος Βασίλης Παπαβασιλείου («Το Βήμα», 13 Νοεμβρίου 2016) –μετέβαλε και επικαιροποίησε το ερώτημα: «Τίνος είμαστε;». Ερώτημα, επαναλαμβάνω, εν μέρει αφελές αλλά με βάθος αν το δεις από όλες του τις όψεις.
Ο νεοελληνικός σχηματισμός σήμερα, σε επιτροπεία και σκληρό δανεισμό, με τραυματισμένο τον λαό του από τα αλλεπάλληλα προγράμματα φτωχοποίησης και συμπίεσης, δείχνει να κλείνει έναν ολόκληρο κύκλο –με όριο το 2021. Τότε θα έχουν ήδη παρέλθει τρία χρόνια από τη λήξη του προγράμματος που τώρα τρέχει. Εν πολλοίς ο κύκλος εκείνος θα φανεί αν κλείνει επώδυνα ή σχετικά ομαλά από τις διεργασίες που τώρα συντελούνται.
Για παράδειγμα, μια έξοδος στις αγορές και μια σχετική ανάταξη μέχρι το 2018 θα φτιάξει τη βάση για ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα οριοθετείται από τα κεκτημένα της Δημοκρατίας. Μια εμπλοκή τώρα και ένα νέο σύρσιμο σε Μνημόνια και μέτρα είναι βέβαιο πως θα «τραμποποιήσουν» όλο το σύστημα. Και μάλιστα σε ένα φόντο όπου η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα καίγεται στις μητροπόλεις της Εσπερίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, απ’ την πρώτη στιγμή, δανείστηκε και ακολούθησε το δόγμα μιας πολύπλευρης πολιτικής εμπνεύσεως Νίκου Κοτζιά. Δεν «πείραξε» τον ατλαντισμό και τις συμφωνίες με ΝΑΤΟ ενώ δεν σταματά να φλερτάρει και με τη Ρωσία. Αν η Δημόσια Διοίκηση κλείδωσε πάνω στο γερμανικό μοντέλο και άρμα, ο μεταπρατισμός της ίδιας της οικονομίας διευκόλυνε ένα πολύπλευρο φλερτ. Η κηδεμονία βέβαια είναι κηδεμονία. Οι ξένοι παίκτες σήμερα μοιάζουν εξοικειωμένοι με τον Τσίπρα. Παράδοξο αλλά και αντιπροσωπευτικό σημείο των καιρών: ο χθεσινός αστάθμητος παράγοντας με την αριστερή ρητορική δείχνει σήμερα φωνή λογικής.
