Αναζήτηση
Είκοσι τέσσερις ώρες πέρασε στην Αθήνα ο Ομπάμα, κλείσαμε τους δρόμους, γνώρισε τον Προκόπη, είπε τα ωραία του, έφαγε σφυρίδα κι ακόμη να μειώσει το χρέος.
Τι έγινε, ρε παιδιά; Μας ήρθε λάθος άνθρωπος; Κάναμε ουρά σε λάθος ταμείο; Ή μήπως κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και την κοινωνία;
Ε, λοιπόν, ισχύουν και τα τρία. Αλλά κυρίως το τρίτο.
Διότι οι ενέργειες για το χρέος έχουν ήδη συμφωνηθεί από την κυβέρνηση Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015. Επιβεβαιώθηκαν από την κυβέρνηση Τσίπρα με απόφαση του Eurogroup τον Μάιο του 2016. Και προφανώς ό,τι συμφωνήθηκε θα ισχύσει.
Το Μνημόνιο λήγει τον Ιούνιο του 2018 και η ουσιαστική συζήτηση για το χρέος και το ενδεχόμενο νέο Μνημόνιο θα αρχίσουν το φθινόπωρο του 2017 –στην καλύτερη περίπτωση…
Ολα τα άλλα είναι παραμύθια για εναπομείναντες συριζαίους.
Τι θα συμβεί έως τότε; Πολλά, αλλά ας πάμε στα σοβαρά.
Πρώτον θα βγει νέος (-α) πρόεδρος στη Γαλλία τον Μάιο του 2017 και νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία τον Ιούνιο 2017. Ο Ολάντ κουνάει μαντίλι.
Αν έρθει ο Ζιπέ ή κάποιος μετριοπαθής κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός, μικρό το κακό. Αν έρθει ο Σαρκοζί ή η Λεπέν, βράσε όρυζα.
Δεύτερον θα βγει νέα κυβέρνηση στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο του 2017 –ίσως λίγο αργότερα, αν λάβουμε υπόψη ότι την τελευταία φορά οι διαπραγματεύσεις κράτησαν έως τον Δεκέμβριο.
Τα ευχάριστα νέα (που πέρασαν ντούκου με τον Ομπάμα…) είναι ότι Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες συμφώνησαν στην υποψηφιότητα Σταϊνμάγερ για την προεδρία της Δημοκρατίας, κάτι που θεωρείται αρραβώνας για έναν νέο Μεγάλο Συνασπισμό υπό τη Μέρκελ μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Μεταξύ μας, δεν διακρίνω κάτι καλύτερο.
Τρίτον, θα μεσολαβήσουν εκλογές στην Ολλανδία αλλά και δημοψηφίσματα στην Ιταλία και τη Φινλανδία –ο Θεός να βάλει το χέρι του…
Αν όλα λοιπόν πάνε κατ’ ευχήν, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα είναι σε θέση να συζητήσει για χρέος και κλείσιμο του Μνημονίου σε δώδεκα μήνες από σήμερα.
Ερώτηση κρίσεως. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ή να νομίζει ότι οι Ευρωπαίοι θα κάνουν αυτήν τη διαπραγμάτευση με την… προηγούμενη κυβέρνηση; Με ένα κόμμα και έναν Πρωθυπουργό που με το ζόρι κινούνται στο 15%; Και με μια αντιπολίτευση στον προθάλαμο της εξουσίας που θα φωνάζει «να φύγουν οι τελειωμένοι»;
Ούτε κατά διάνοια!
Και γι’ αυτό οι εκλογές πλέον δεν είναι κομματικό αίτημα, ούτε πολιτικό τέχνασμα ούτε προσωπική επιλογή.
Είναι εθνική ατζέντα. Ωστε να ανοίξει η σωστή διαπραγμάτευση σε σωστή βάση με τους σωστούς ανθρώπους.
