Αν είχε εκλεγεί η Χίλαρι, η επίσκεψη του απερχόμενου Ομπάμα θα διατηρούσε κάποια ουσία. Δευτερεύουσα αλλά υπαρκτή.
Τώρα με τον Τραμπ, η άφιξή του έχει περίπου ανάλογη σημασία με την έλευση του Κωστάκη Κουτσοκούμνη –και για το ποδόσφαιρο, σίγουρα μικρότερη.
Καλώς Ή κακώς, ένας πρώην πρόεδρος δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν πρώην πρόεδρο. Κι είναι σίγουρα λιγότερο αν ο διάδοχός του προέρχεται όχι απλώς από άλλη παράταξη, αλλά από άλλο σύμπαν.
Βεβαίως ο Ομπάμα ήταν ίσως ο συμπαθέστερος πρόεδρος των ΗΠΑ που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Τον γουστάραμε. Η Ιστορία θα κρίνει αν ήταν και ο καλύτερος –άλλωστε η προεδρία του αποτελεί πλέον δικό της αντικείμενο…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα φέρει μαζί του πολλά και καλά λόγια. Για τον ελληνικό λαό, τις προσπάθειές του, τη δημοκρατία, τον πολιτισμό… Τζάμπα είναι.
Κι άλλωστε δεν χρειάζεται καν να πληρώσει. Εχουμε από μόνοι μας και προ πολλού κατακτήσει την πεποίθηση ότι η Γη γυρίζει γύρω από την αφεντιά μας. Περιμένουμε απλώς να το ακούσουμε για να επιβεβαιωθούμε.
Νομίζουμε παγίως ότι ο κόσμος χωρίζεται σε «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες» –αντίστοιχες κατηγορίες των οποίων δεν ανιχνεύονται σε καμία πολιτισμένη χώρα του πλανήτη…
Λες και το ανθρώπινο γένος δεν έχει κάτι σοβαρότερο για να διχαστεί και να τσακωθεί από την Ελλάδα.
Η πιστοποίηση του εθνικού επαρχιωτισμού επαναλαμβάνεται μάλιστα σε κάθε αμερικανική εκλογή, όταν κανάλια και εφημερίδες ψάχνουν να βρουν «τους Ελληνες πίσω από τον νικητή», με δεδομένο ότι δεν μπορεί να υπάρξει νικητής χωρίς Ελληνες από πίσω του.
Ετσι, ο δεύτερος ελληνοαμερικανός εξάδελφος της συζύγου κάποιου θείου από την Αστόρια ή το Σικάγο που απαντούσε στο τηλέφωνο βαφτίζεται κατά περίπτωση στυλοβάτης και «δεξί χέρι» του νέου προέδρου –πάλι καλά που του αφήνουμε ελεύθερο το αριστερό…
Η συνέχεια είναι γνωστή: η διπλωματική αβρότητα θεωρείται αναγνώριση και η ευγενική φιλοφρόνηση εκλαμβάνεται περίπου ως κοσμογονική παρέμβαση.
Ο Ομπάμα, λέει, θα ταχθεί βαρυσήμαντα υπέρ της μείωσης του χρέους –γεγονός που ενδεχομένως συγκλονίσει τη Φατμέ στο Γενί Τζαμί…
Ενώ ο Τραμπ, για να μην ξεχνιόμαστε, καλείται να συγκροτήσει κυβέρνηση με ακρογωνιαίο κριτήριο τις θυσίες του ελληνικού λαού. Αν δεν το κάνει, θα τον περιλάβει ο Παπαδημούλης.
Η πρωτεύουσα πάντως θα ζήσει δυο μέρες ματαιόδοξου μεγαλείου κι αφόρητης ταλαιπωρίας –στην καλύτερη περίπτωση…
Διότι στη χειρότερη μπορεί και να την κάψουν. Ποιοι; Είτε κάποιοι «ανθέλληνες» είτε κάποιοι «φιλέλληνες», θα σας γελάσω…
