Αναζήτηση
Σε μια κανονική χώρα, όταν έφτανε χθες ο υπουργός Αμυνας στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, οι υπεύθυνοι θα του επιφύλασσαν την υποδοχή που επιφύλαξε το περασμένο Σάββατο ο διευθυντής του Μπατακλάν στα μέλη του συγκροτήματος Eagles of Death Metal. Θα του έλεγαν δηλαδή ότι λυπούνται πολύ, αλλά οι θέσεις του, οι δηλώσεις του και η εν γένει πολιτεία του δεν συνάδουν με τις αξίες που θα διατυπώνονταν εκεί σε λίγο από τον αμερικανό πρόεδρο, και κατά συνέπεια ήταν ανεπιθύμητος. Σε μια κανονική χώρα, βέβαια, η Πρώτη Φορά Αριστερά δεν θα εξαρτιόταν από τον έλληνα θαυμαστή του Ντόναλντ Τραμπ.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα. Κι έτσι ο Πάνος Καμμένος, of all people, ήταν ο άνθρωπος που επελέγη για να υποδεχθεί τον αμερικανό πρόεδρο στο αεροδρόμιο. Και όχι μόνο παρακολούθησε την ομιλία του Ομπάμα, αλλά συνελήφθη και να χειροκροτεί ενθουσιασμένος. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος λόγος για τον οποίο αισθανόταν κανείς ντροπή αυτό το διήμερο. Ηταν και η όλη εμφάνιση του Πρωθυπουργού και άλλων μελών της κυβέρνησης. Ηταν και η παρουσία του Αρχιεπισκόπου, μόνου εκπροσώπου όλων των Εκκλησιών, σε περίοπτη θέση στο επίσημο δείπνο. Ηταν όλος αυτός ο επαρχιωτισμός που ανέδιδε η γενέτειρα της δημοκρατίας.
Ολα αυτά δεν μειώνουν τη σημασία της επίσκεψης στη χώρα μας ενός από τους μεγαλύτερους ηγέτες της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας. Ούτε τη βαρύτητα του λόγου που εκφώνησε χθες, απευθυνόμενος όχι μόνο στους Ελληνες, αλλά και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, όπως φυσικά και στους Αμερικανούς. Την ώρα που αισθάνεσαι ο κόσμος σου να καταρρέει και οι αρχές στις οποίες πιστεύεις να αμφισβητούνται, την ώρα που βλέπεις το κύμα του λαϊκισμού να φουντώνει και δεν ξέρεις τι θα παρασύρει και πού θα σταματήσει, ακούς έναν πραγματικό διανοούμενο πολιτικό να αναλύει το περιεχόμενο της δημοκρατίας, να ασκεί κριτική στην πορεία της παγκοσμιοποίησης και να χαράσσει τον δρόμο της ελπίδας.
«Το τόξο του ηθικού σύμπαντος είναι μακρύ, αλλά κλίνει προς τη δικαιοσύνη»: η φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, διατυπωμένη από τον Μπαράκ Ομπάμα, είναι βάλσαμο στην ψυχή μας.
