Το στόρι είναι κλασικό και κεντρική ιδέα σε πολλά λογοτεχνικά και θεατρικά έργα. Στο «γαλατικό χωριό» οι άνθρωποι ζουν ευτυχείς, εγκλωβισμένοι μέσα στον εγωκεντρισμό και τη σπουδαιοφάνεια που καλλιεργεί ο αποκλεισμός στους μικρόκοσμους. Κι έτσι αυτάρεσκοι πορεύονται μέχρι που έρχεται ο συμβολικά «πρωτευουσιάνος». Που δρα σαν καταλύτης και γίνεται αφορμή για να αποκαλυφθούν ελλείμματα και απωθημένα, μυστικά και ψέματα, που τους μεταφέρουν από την κεντρική σκηνή του μικροεγωισμού τους στη γαλαρία της παγκόσμιας παράστασης. Και από πρωταγωνιστές γίνονται αποσυνάγωγοι. Αυτό συμβαίνει από την τραγική «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Φρίντριχ Ντίρενματ μέχρι την κωμική «Θεία από το Σικάγο» του Αλέκου Σακελλάριου. Αυτό συνέβη και τις ημέρες της επίσκεψης του Ομπάμα. Από το μενού του επίσημου δείπνου –σαν τραπέζι νεόπλουτου αρραβώνα της δεκαετίας του ’80 –μέχρι το ενδυματολογικό, συμπεριφορικό και κινησιολογικό στίγμα των επίσημων οικοδεσποτών του, ο πρώτος πολίτης του κόσμου αποκάλυψε την εθνική μας ένδεια.
Οι κυβερνήσεις όμως έρχονται και παρέρχονται. Οι πολίτες που μένουν τι κάνουν; Τα ίδια ακριβώς. Πολλοί από αυτούς που τη μια μέρα σχολίαζαν τον επαρχιωτισμό του Πρωθυπουργού και των συν αυτώ, την άλλη πόσταραν την πρόσκλησή τους ή φωτογραφίζονταν καμαρωτοί στην ουρά της εισόδου του Ιδρύματος Νιάρχος όπου θα μιλούσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, για να ανεβάσουν μετά τη φωτογραφία και να συλλέξουν likes. Λες και το γεγονός στο οποίο παραβρέθηκαν δεν είναι μια προσωπική εμπειρία αλλά κατάδειξη της οντότητάς του. Πώς να μη μνημονεύσεις τον στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη: «Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε».
